PUPCI-SPRAWA
Zauważyłam, że od pewnego czasu zainteresowanie postami na pupciness zdecydowanie zmalało.
Na bloga wchodzą stali czytelnicy (którym bardzo dziękuję za obecność i wsparcie!!), a oprócz nich... niestety, ale wychodzi na to, że nikt więcej.
Ważne rozdziały, bo OSTATNIE, kończące całe manhwy, nie tylko ich pojedyncze wątki, z trudem osiągają granicę stu wyświetleń i to po kilku dniach cichego wiszenia sobie na stronce. O komentarzach nawet nie ma co wspominać.
To nie tak, że staram się wymusić Wasze zainteresowanie, ale wiecie. Wkładam w to swój czas, niekoniecznie znowu taki wolny, a w odpowiedzi na to dostaję jedynie... "nie wiem, co o tym powiedzieć" i dziesięć wyświetleń rozdziału w dniu publikacji. To średnio o dwieście dziewięćdziesiąt mniej, niż zazwyczaj, dlatego jestem zmartwiona. Mówimy o AŻ TAKIM spadku zainteresowania.
Mówiłam na Instagramie i pisałam już, że rozumiem, że wielu z Was pochłania w tym momencie szkoła i inne zajęcia, na to też nie dostałam żadnego odzewu. Nic. Cisza. A nie tak się do tej pory komunikowaliśmy, prawda?
Na chwilę obecną nie widzę sensu, żebym publikowała cokolwiek. Miałam nadzieję, że po weekendzie ruch się przebudzi i jutro normalnie wrzucę Wam szekszi-flekszi rozdział epilogu Momentum, ale to mija się z celem. Mam wrażenie, że i tak nikt tego nie przeczyta.
Jak tylko możecie, bardzo proszę – dajcie mi znać, czy chcecie, żebym rzeczywiście dalej brnęła w tworzenie tego bloga. Bo jeśli tak ma wyglądać nasza współpraca, ja nie chcę się w to dłużej bawić.
ZAZNACZAM, ŻE NIE MAM DO NIKOGO PRETENSJI XD Nie jest mi przykro, no, może tylko trochę :D Sztuka tracenia, wiecie, to minie. Chciałabym poznać Wasze zdanie, bo choć zdaję sobie sprawę z tego, że to ja jestem głową bloga, od początku tworzyliśmy go wspólnie. Wspólnie wybraliśmy nawet jego nazwę. To jest nasz wytwór, na którym publikuję dla Was tłumaczenia.
Dla Was. Nie dla pustki.
