Kayra

Kırlangıçları süzülür göğümün,
          Dizi dizi aşar giderler başı bulutlu tepeleri.
          Henüz dönmeden yaz güze yüzünü, 
          Eylül kurutmadan dalında çiçekleri..
          Mevsimi her zaman yağmur olan kentime,
          Göz yaşını damlatmadan yerin yüzüne bulutu,
          Ağustos böceği ruhum, kışa ambarını dolduran karıncaya nazaran.
          Vadesi dolmuş da eksiye girmiş gibi içimde hisler,
          Bekler harabeye dönen bahçeye maharetli bir bahçıvan uğrar. 
          Severim günün geceye varışını, 
          Güneşin devrini nöbeti aya..
          Yıldızları getirir peşi sıra bir bir serper semânın zifir karanlığına. 
          Papatyalar kadar saf bir ruhu taşır çocukları bu alemin,
          Ta ki bir ruhu betbaht onlara dokunmayıncaya...

Gelme diyecektim, geldin. İyi ettin geldiğine. Nerdeyiz? Bir şehir yanıyor, dikkat et. Tutuşabiliriz,  işte ilk ateş gözlerine düştü, sonra dudaklarına, saçlarının arasına kıvılcımlar doldu ışıl ışıl. Yanıyorsun, yanıyorum, yanıyoruz. Aramakla yetinsek bunlar gelmeyecekti başımıza. Yine de memnunum. İyi ettin geldiğine. Taş olup kalmaktansa, ağaç olup yanmak iyi. Ellerini ver, ellerini. Öpüşmeye susadım. Tırnak uçlarından öpmeye başlayacağım seni. Titreme, yanıyorsun.

özledim seni
          ne nefes almaya benzer
          ne de yaşamaya
          ne dokunmaya
          ne de ölmeye benzer bu özlem
          öyle bir özlem ki
          özgürlük gibi duru
          yaşamak gibi dev

ne ayağına taş değsin, ne kaşın çatılsın lakin isterim ki, bir fidanın filizini beklerken bile, bir gün umudunla sınanasın. 

bütün bahçemi talan ettiler. ben tek bir çiçeği kurtardım. beni de o çiçek talan etti

herkes sevebilir ama kimse bir gençlik daha harcamaz uğruna 

ilk adımı benden bekleme, ben zaten uçurumun dibindeyim 

keşke diyorum keşke
          hiçbir şey bilmeseydim
          suya bakıp dursaydım ömrüm boyunca
          bir ırmak kenarında
          bir deniz ortasında
          
          ya da kalbim
          sınırsızlığın müziğini bulmuş
          varlığın şarkısına kendini bırakmış
          bir okyanusa 
          kansaydı keşke
          

artık tek dermanım sen olsan ben ölümü beklerim. yollarımız öyle ayrıldı

beklemeyi bırakalı çok oldu, yolum çıkmaz sokak artık. ne yokuş çıkacak gücüm var, ne de o yolun sonunda değecek biri olduğuna inancım.