ٔ

Mesela öyle bir an geliyor ki, herşeyi boşveriyorsun birden. Dünayanın senin etrafında dönmediğini fark ediyorsun. Aslında söylenen hiçbir söz, yapılan hiçbir hareket sana değilmiş bunu fark ediyorsun. Acıtıyor değil mi? Bir zamanlar adını duyduğun zaman mutluluktan uçtuğun, boş boş hayallere kapıldığın kişinin adını bir daha duymak istemiyorsun. Onun adı artık sana sadece acı ve biraz da hüzün veriyor. Üzülüyorsun, kırılıyorsun, inciniyorsun. En çok da unutmak istiyorsun, herşeyi unutmak. Hiçbirşeyi yaşamamış gibi düşünmek ve hayatına devam etmek... Ama olmuyor işte. Ne sen o anıları unutabiliyorsun, ne de o senin çaresiz hallerini.