Giderken , kızdığımız her şey nasılda anlamını yitiriyor.
Geriye sadece hüzün kalıyor mazinin.
Avuçlarımızda tuttuğumuz acının tozuyla el sallıyoruz birbirimize .
Havaya karışan seslerimiz , sevinçlerimiz , kederlerimizle yıkanıyor yolculuğumuz .
Sesi hiç dinmiyor kulaklarımızda
Büyüyüp kalbimizde çağlayan o anne dualarının .
Herkes bir hoşçakal kadar yanlız ...
Herkes bir veda kadar kimsesiz duruyor kapısında zaman ...