Hiç lakabım olmadı. Radyoaktif bir şeylerden de etkilenmeyince böyle kaldı işte.
Sütü düşünürken tadını dilimde hissedebilmek gibi garip bir yeteneğe sahibim.
Teknolojiyle aram o kadar takıntılıdır ki her gittiğim evde kanal listesini bizimkiyle aynı yaparım. 
(1:TRT, 2:ATV, 3:STAR...)
Çikolataya bayılmayı bir türlü beceremesem de, "yarım saatte bir kilo badem şekerini farkında olmadan bitirebilme" rekorum var.
Geliştireceğim tabii ki.
O kadar çok kitap okudum ki "eh, bir tane de ben yazayım" hissine ulaşmışım bir gün. 
Yeteneksizlik de diz boyu.
Uykuya özel bir eğilimim var. Ama zamanında değil. Daha çok, uyunmaması gereken vakitlerde eğiliyorum. 
Buna uyku sorunu diyenler de çok tabii.
Ne yazık ki bizim evde perdeleri ben asarım.
Kavanoz kapaklarını açmayı beceremiyorum ama onun üstünde de çalışacağım.
"Bunları biliyor muydunuz?" türü şeyleri her gün düzenli olarak okuyup, bir saat sonra unuturum.
Sokakta karşılaştığım tanıdıklarımı genelde tanımam.
Evin içinde Nuri Alço müziği yaparak gezinen bir insancığım.
Annemi delirtmeye bayılırım. Babam prensiben eşlik eder.
Unutmadan; bizim evde Pepeeli bir bardak var ve ondan içtiğin su daha güzel oluyor.
Zira çizgifilm farkı.
Şimdiden kenara koyduğum kefen paramı katiyyen harcamam. 
(50 lira. Ama olsun. Kefen önemli.)
Kendi çapımda oldukça karizmatiğim de insanlar hiç anlamıyor.
Gülesim gelmese ben de havalı olurdum.
Nasıl trip atacağımı hala beceremediğimden, Kezban kardeşlerimin seviyesine henüz yükselemedim.
Renkli leblebiye kızkardeşimden daha çok değer verdiğim konusunda birtakım asılsız iddialar mevcut.
Babamdan birkaç tekvando hareketi öğrendim ama tabii ki -yani herhalde!- yapamıyorum.
Birisi bana güzel bir söz söylediğinde, "ALLAH RAZI OLSUN YAA, CİDDİ MİSİN!?" tepkisi veriyorum.
Babam hızlı konuştuğum için beni anlamıyor.
Bir kere fizik dersini topuğuna sıkmakla tehdit ederken basıldım.
Ha bir de; ismim az kalsın Pembe konulacakmış.
PEMBE. Anladınız mı şimdi beni?