Birkaç gün önce, birkaç hafta önce, birkaç yıl önce dünyadan silinip giden milyonlarca kişiden biri olmak üzereydim. Hayatım boyunca rahat bir nefes almaya fırsat bulamadan nefesimin kesileceği anı bekliyordum. Ben Lâl, bugün yedi yaşımdayım. Ben Lâl, bugün biyolojik anlamda ölümümü izliyorum.
Geçtiğimiz on yılda değişen bir şeyler olduğunu fark etmiştim bunları izlerken. Babam yoktu bana zarar vermiyordu, annemi de göremiyordum o yine susardı ama bu sefer çığlık da atmıyordum. Bugün benim acı çekmemi izleyen insanlar yoktu, benim ölmemem için çabalayan birileri vardı yanımda, kim olduğunu bilmiyordum ama ‘abiciğim’ diyordu bana, ‘bu sefer olmaz, bu kez yenilemem’ diye haykırıyordu. Arabanın içinde başka biri daha vardı, oldukça stresli görünüyordu. Gülümsedim kendi kendime, benim için endişeli gibiydi, benim için kimse endişelenmezdi.
....
Yeni bölümden, yazmaya ancak fırsat bulabildim. En kısa zamanda bitirip atacağım sabrınız için hepinize teşekkür ediyorum umarım kesiti begenmissinizdir