Yaşamın verdiği ağırlık beni ezemez. Ben yuzumdeki çizgilerin beni bağlamayacağını bildiğim kadar,ruhumun ergenlik çağına girmiş,dünyanın dönüşüne aldırmayan,çevresindeki olayların kendisi için oluverdigini düşünen asi bir gencin ruhuyla eş değer olduğunda biliyorum. Benim tiyatromda gençlik perdesi henüz kapanmadı. Hâlâ şarkılara eşlik edip ağlayabiliyorum. Kapanmaz yaralarım,geri dönülmez kapkaranlık duygularım,ölü bir adamın bakışları kadar dik ve düzgün. Genç bedenimin aksine,kartlaştırılmış ölümcül darbeler almış olduğu ruhumun geri dönmez çığlıklarıydı belki kulaklarımı sağır eden...
