‎

ahmet kaya - kendine iyi bak. 

bu satırları yazarken arka planda tek bir müzik başa sarıp durdu. sana armağan olsun. severdin şarkı önermelerimi. bunu sevme. sevip beni mahcup etme. yine kendimi düşünüyorum ama yük işte. 

beni anlayanım. yanımda olanım. bu satırları asla okuyamayacaksın diye düşünürken içimden bir ses okuyacağını söylüyor. denk geleceksin. hiçbir satırda adını geçirmesem bile sana yazdığımı anlayacaksın. biliyorum. bilmekle kalıyorum. bu cümleler karşısında yüzünde bir tebessüm oluşmayacak. o tebessüm bana ait kalacak. sinirleneceksin. belki nefret edeceksin. ben hiç karşına çıkmamalıydım. yeniden yağmur yağıyor. benim gitmem lazım. her yerden gitmem lazım ama gidebileceğim kadar gidiyorum işte. bir gün her yerden gidersem seni içimde bir yerlerde yanımda götürüyor olacağım. iyi bir yol arkadaşısın. arkadaşıydın. 

benim ise yağmurda sırılsıklam oluşuma. 

herkesin bir sığınağı olmasına. 

her şey nedenler bütününde. ben neden yapamıyorum. 

suçlayacak birisini aramam neden?

kendimden nefret etmem neden?

tümüyle yanıyorum. 

bu sefer damlayan kan kaburgamı değil beni yakıyor. 

kaburgamı kırıyor acı. 

koskoca bir ağırlık bu. altında kalanı eziyor. ezilen ben olunca ağırlığın anlamı kalmıyor. 

sıkışıp kalmaktan. 

her şeyi kendi başıma halletmekten. 

iz. 

bir kan bağı getirir beni bu nefretin eşiğine.