Ben hayattan koparılmış bir kız çocuğuyum. Mutsuzluğa mahkum edilmiş bir kız çocuğu. Ben sessizce ağlamaya mahkum edilmişken sıktığım dişimin acısını kalbimde hissetmiş biriyim. Güven duygusunu yaşayamamış, tereddütlü biriyim. Ben elimdekini, hayalimdekini, sevincimdekini sorgulayan biriyim. En dengesiz olanım ben. Bugün yaptığını yarın yapmayacak, yapamayacak olanım. Ben her şeyden önce yazanım. Duygularımı ifade etmeyi sadece bu şekilde başarabilenim. Ben güvensizim. Kendime, aileme, arkadaşlarıma, aşkıma. Ben sadece nefes alarak yaşayanlardanım. Başka hiçbir şey yapmadan. Hayatı yaşamadan. Hayatın beni yaşlandırmasını izleyenlerdenim. Ben yalnızım. Tercih etmedim, mecbur bırakıldım. Bulamazsın beni. Ne birinin kalbinde ne zihninde. Beni bıraktığın yerde bulursun. Bıraktığınla aynı şekilde. Ben beni seveni üzenim. Beni bulmak için önce beni kırmalısın. Bazen o da işe yaramaz. Çünkü kırılan kalbim bazen onarılamaz. Kısacası farklıyım. Ben aşılamaz bir durumdayım. Beni benden iyi tanıyan biri olmadıkça ben böyle olmak zorundayım. Beni seven her halimle sevecek. Onu bekleyenim ben. Aşka inanmadığı halde aşka sığınan, güvene inanmadığı halde güven duymaya muhtaç kalan. Ben, benim işte. Şiirlere, romanlara sığınan. Aklımdan geçenleri dışa vuramayan. Dili mühürlenen. Kalbi kilitlenen. Ben, benim işte. İnsanları iyi gören. Nefreti kalbimden uzak tutan, iyiliği sokan. Ben, benim işte. Aklın alamayacağı kadar bu dünyadan yorulan. Ben, benim işte. Kelimelere sığmayan...