Uzatmaya gerek yok. Ruhum karanlığın en ücra köşelerinde kaybolmuş. Aldığım her nefes ciğerlerime işkence ediyor. Karanlıktan kurtulmaya çalıştıkça daha çok kayboluyorum. Ve en büyük sıkıntı şu ki ben karanlıktan çok korkarım...

Her gece, zifiri karanlıkta yastığına sarılıp babasına sarılıyormuş gibi hayal eden ve sonra babasının yanında olmadığı gerçeğiyle yüzleşip her gece ağlayan 6 yaşlarında bir kız çocuğuydum ben. 

Bana geçmişi hatırlatır, karanlık. Geçmeyen geçmişi...

Ve ben o karanlıkta kayboldum. Şimdi beni bul bulabilirsen.

Belki de;Hissedebileceğiniz kadar yakın, dokunamayacağınız kadar uzağımdır.