werther.

tüm kişiliklerim travmalarımın birer yansıması

meyhaneciyim ben,
          elimdeki boş bardakların dibinde kalan iki yudum bile etmeyen rakıyı dikerim kafaya ve sarhoşum derim, sarhoşum ben!

az önce doğdum,
          halatım yirmi yedi boğum,
          vasiyet etmek istedim -şiirlerimi- kızıma,
          hep sonunda kendimi vurdum,
          şarjörü doldurdum.

bir gün son şiirimi yazacağım ve bunun ben bile farkında olmayacağım

gökyüzü de yıldızların ağladığını gece fark eder

yapılan onca fedakârlıklar, bunun için miydi?
          kendime göstermediğim çabayı sana gösterdim.
          yüzüme ayda yılda bir gelen o tebessümü çalman için mi önemsedim seni?
          yap dedim, yapmadın;
          yapma dedim, yapmaya devam ettin.
          hep kendi kafanın dikine gittin.
          yaptığını iyi bir şey sandın.
          sonra geldin, yine, omzumda ağladın.
          "sana demiştim" dediğimde, kızdın.
          haklı olmamı hiçbir zaman istemedin.
          bunu utanmadan yüzüme vurdun.
          ben yine sustum.
          kendini anlaman, iki seneni aldı.
          ama beni yirmi senedir anlamıyorsun.
          senin yüzünden iki senedir suskunum.
          ama bi' görsen içimi, hiç konuşmadığım kadar konuşuyorum orada.
          iyi bak haline.
          iyi bak da belki benim senin uğruna neler yaptığımı görürsün.
          belki bi' sevip bi' lanet okuduğun o adamın,
          seni aslında nasıl çok sevdiğini anlarsın.
          söylesene harbiden, o neden evde değil
          şimdi?
          söyle de,
          belki azıcık utanırsın.

yüreğimin okyanusunu dinleseydim belki kaybolmazdım o dikenli yollarda.

bi' kuyu dolusu beden

ne değişti şimdi, yoksun hâlâ yanımda

bir avuç dolusu hayallerim ve ben, uçtuk bir uçurumun ucundan,
          gömüldük sularına o derin ateşin,
          geride bıraktık tüm o geçmişi,
          karar verdik yaşamaya karanlığında mahşerin.