28/02
Λύπη, οργή, θυμός, απελπισία…
Νιώθω ότι δεν θα βγει πουθενά.
Αλλά ας μην το αφήσουμε έτσι.
Θα παλέψουμε.
Και όχι για τις οικογένειες που έμειναν.
Γιατί όπως και να έχει αυτοί είναι εδω.
Ας αγωνιστούμε για τις ψυχές που δολοφονήθηκαν.
Για όλα τα όνειρα που έσβησαν εκείνη την νύχτα.
Για τα παιδιά που χάθηκαν.
Και αν ήμουν εγώ εκεί; Αναρωτιέμαι.
Έπαιρνα συχνά το τρένο. Το πιο ασφαλές μέσο. Και χαιρόμουν και την διαδρομη. Τρομάρα μου…
Εσύ ήσουν εκεί.
Ευτυχώς εσύ δεν χάθηκες. Ησουν εκεί, εκείνη την νύχτα. Στο 4ο βαγονι. Αλλά ευτυχώς είσαι ακόμη εδώ.
Αυτή την 28η θα ισχύει για εμάς το «Πάμε και όπου βγει»