Bir mıh gibi yüreğimi delen acıyla gecemi gündüzüme katıyorum. Yıldızları kayırıyor, güneşi doğuruyor, günü kaybediyor, karanlıktan ise asla kurtulamıyorum. Kurulu bir makine gibi dolanıyorum sokak aralarında. Sanki yapmam gereken tek şey buymuş gibi satır altlarını karalıyor, belki de hiç var olmamış karakterlerde kendimi arıyorum. İnsanlardan kaçıyor, bulabildiğim en ıssız köşede hayal dünyama kapanıyorum. Gerçeklik algım sınır çizgimken, sınırları gevşetilmiş bir hapisane kadar gerçek zihnim. Kaybediyorum. Benden kopup gidenlere engel olamıyor, gidişlerini yaşlardan mahrum gözlerle izliyorum. Acının kaynağını anımsayamayacak kadar uyuşukken, hangi yarama merhem olabilirim bilmiyorum. Uyutmayan kabuslara lanetler yağdırıyor, susmayan sesleri ise mecali kalmamış kulaklarla dinliyorum. Tükenmişliğin zirvesinden zavallı bana bakıyor, elimden bir şey gelmediğini kabullenerek yumuyorum gözlerimi. Hiç gelmeyecek bir an'ı hayallerimde yaşıyor, bir gün ulaşabilmenin umuduyla katlanıyorum bugünüme. Yarınsız bir günün sonuna gelmek için gün saymaya başlıyor, binlerce çiziğin yanına ekliyorum yeni bir duvar çizgisini. Bir gün son çizgiye varma düşüncesi beni diri tutarken, belki de çoktan çıkmaz bir sokağın kuytusunda ölüyorum yeniden. Tekrar tekrar ölümlerimin son bulacağı gün ne zaman gelir bilemiyorum. O güne dek çizik atmaya devam edecek ellerimi satırın altına koyuyor, beni unutan yarınsızlığı kendim için ayaklarımın dibine seriyorum. Tek adım. Tek adımla ulaşabilecekken ona geriliyorum, ellerimi satır altından alıp kaleme sarıyor, zihnime ortak ediyorum yabancılarımı. Ve bir geceyi daha güne doğururken, çarkımı yeniden kuruyor yeniden bir robot misali geziyorum sokakları.
