නිල් පාට ජොන්සන්ස් බේබි කොලොන්ග් එකේ සුවඳ කොතනකදි හරි දැණුනොත් මට මතක් වෙන්නෙ ඔයාව. ඔයා ආස නිසාම මගේ කාමරේ ජනේලේ ලඟ වවලා තියෙන ගැටපිච්ච මලක් දැක්කහම මට මතක් වෙන්නෙ ඉස්සර ඉස්කෝලෙට ගෙනිහින් ඔයාගෙ කොණ්ඩෙ මල් ගවසපු හැටි. හෝල්ට් දෙක තුනක් තියලා බස් එකෙන් බැහැලා අපි ඇවිදන් ගියපු පාරෙ කෙල්ලො කොල්ලො අත් අල්ලන් ඇවිදිද්දි මගේ පපුව මහ අමුතු දුකකින් පිරෙන්න ගන්නවා. ඊටත්...අහම්බෙන් ඇහෙන සින්දුවකට අපි දෙන්නගෙ කතාව ආදේශ කරගෙන තනියම විඳවන තරමට මං බොලඳ වෙලා කියලා මටම තේරෙන්න ගන්නවා.
ඉස්සර එවපු වොයිස් එහෙක තියෙන ඔයාටම විශේෂ වෙච්ච ලස්සන හිනාව; මං පණ උනත් දෙනා හදපු හිනාව ඇහෙනකොට මගෙ ඇස් ඉබේම පියවෙනවා. අමාවක දවසකට පස්සෙ එන පසළොස්වකේ වගේ ඔයාගෙ ඇස් මතක් වෙනවා. ඒ ඇස් දාහක් කතන්දර කියනවා. වතුරෙ දාපු රබර් බෝලයක් ගාණට මගෙ පපුවෙ හැංඟිලා තියෙන ආදරේ උඩට මතු වෙන්න ගන්නවා.
ඒත් ඒවා හීන විතරයි කියලා කව්දෝ මාව මහ පොලොවට ඇදලා දානවා. කතා කියපු ඇස් දැන් මට රවනවා. ඉස්සර ඉඳන්ම හැඟීම් පෙන්නන්න අසමත් වෙච්ච මං ඔයා ලඟ ගල් හිතක් තියෙනවා වගේ රඟපානවා. ඔයාට මාව දැනෙන්නේ නෑ. මං ඒක හොඳටම දන්නවා.
ඉස්සර දවස් වල මං ලියන ඒවා මුලින්ම කියවන්නෙ ඔයා. දැන් මංම ලියලා මංම කියෝනවා. මට මුල මැද අග පැටලෙනවා. මගේ ජීවිතෙත් පැටලිලා කියලා මට තේරෙනවා. හැමදේම එන්න එන්න අමාරු වෙනවා කියලත් හිතෙනවා. ඒ ඔයා ලඟ පොඩි එකෙක් වගේ දඟකරපු මට හැමදේම තනියෙම කරගන්න වෙලා තියෙන නිසා කියලත් මං දන්නවා. ඔයත් ඒක හොඳටම දන්නවා. ඒත් දන්නෙ නෑ වගේ ඉන්නවා.
මං මේ ලියන්නේ ඔයාට. ඒත් මේවා ඔය දකින්නෑ කියලා මං දන්නවා. දැක්කත් ඔයාට මුකුත් හිතෙන්නෙත් නෑ කියලා මං දන්නවා. ඒකට කමක් නෑ කියලා මංම මගෙ හිත හදාගන්නවා.
ඒ අස්සෙන් කුඩලිගමගෙ කවි කෑල්ලකුත් මතක් වෙනවා. ඒත් එක්කම මතක ගොඩකුත් ඇදිලා එනවා. ඒත් ඒකට කමක් නෑ.
"සැඟවුණු ගිනි පුපුරු අළුයට නිවේනම්
ඊ මත අලුත් සිසිලක් කිති කැවේනම්
මේ දිවිගමන කෙටිමඟකට ගෙවේනම්
හමුවනුවට අගෙයි, යලි හමුනොවේනම්"
#ආදරේතිත්තෛහලෝව්