Sonsuzluk, biz insanlara bir o kadar uzak ve bir o kadar da yakın olan tek kavramdı.
Ben sonsuz olan şeylere pek inanmazdım. Özellikle sonsuzluğuna inanmadıklarım listesinin başında aşk vardı. Aşk, şu yapacak işimiz kalmadığında ve zorunlu hissettiğimiz durumlarda olduğumuzdu. Belki de kendi kendimizi şartlandırdığımız. Evet, ben kesinlikle böyle olduğunu sanıyordum.
Rastgele adımlar atarken önüme değil, gökyüzüne bakıyordum. Bir yerlere takılıp düşme olasılığım yoktu. Ağaçlara çarpma olasılığım yoktu. Yalnızca ben, bu orman ve sonsuz gökyüzü vardı.
Kollarımı iki yana açıp etrafımda döndüğümde özgür hissetmedim, fakat rahatlatıcıydı.
♤
Bana benzeyen bir karaktere en çok ihtiyacı olanı verecektim.
Umudu.
♤ Sonsuz
