ㅤㅤㅤㅤㅤㅤ

Çok yorgunum anne

ve hayat her zaman sizi o nefret ettiğiniz yere götürür çünkü nefretiniz bile sadece ona geçer.. 

keske olsem

Я знаю тебя в любом состоянии, в любом теле, в любой ситуации, Фируз. Я знаю тебя так же хорошо, как бьётся мой пульс. Ты так же реален, как биение моего сердца.

içim karmakarışık, hiçbir şey olması gerektiği gibi gitmiyor. bir şeyleri doğru yapabileceğime olan inancımı yitirdim. bir yerlerden gidiyorum, bir yerlere geliyorum ama doğru mu bilmiyorum. ne yaptığımı bilmiyorum. sanki koskoca bir denizin ortasında, kendimi akıntıya bırakmış, boğuluyorum. içimde hep bir eksiklik var, sanki ne yaparsam yapayım tamamlanamıyorum. her gün aynı döngüde kayboluyorum. bir yanım çığlık atmak istiyor, diğer yanım suskun. belki de en çok kendimi duymaya ihtiyacım var.
          

nefesimin kesildiği, sigarayla ciğerimi ısıttığım vakitlerden yazıyorum. hep yazmak istediğim anlarda yazamadım, konuşmam gereken zamanlarda konuşamadım. her şeye ve herkese geç kaldım, yaşama olduğu gibi. gitmek istediğim anlarda hep oturdum, kalkamadım dizlerime derman bırakmadılar. ölmek istedim kapılarımı kilitlediler, bir kaç ilaca, sigaraya ve duvarlara hapsettiler. ağlayamadıklarımı, anlayamadıklarını duvarlara bıraktım. yolun sonunda, merdivenin son basamağındayım. bir adım daha atsam karanlıkta en dipteyim. kafamın ta en derinlerinden bağıran bir ses, zihnimi işgal eden birkaç anı, küllüğümde yer bırakmayacak kadar acıtan çaresizlik. ötesini sorarsan ötesi toprak, ötesi günah.

kocaman, kalabalık bir şehirde yapayalnız kaldım işte. nerdesin? beni unuttun diyemeyeceğim, unutmadığını biliyorum. ama düşün ki, benden uzaklaştığın her kilometre, sana olan sevgimi bir kat daha artırdı. senden başka bir şey düşünemez oldum. geri döndüğün zaman, eminim şaşıracaksın. böylesine mesafelerle büyüyen, zamanla derinleşen bir aşkın karşısında olmak kim bilir ne kadar değiştirecek seni...

gece çöktüğünde, zihnindeki karanlığa yenildiğinde, degisirsin. o yara daima acır belki ama güçlenirsin. bazı yaralar ölene dek iyilesmez, dokununca ellerimi parçalayan değilde üfleyince geçireceğim yaranın olmasını isterdim.

kendimi uzun uzun anlatmak ve susmak arasında gidip geliyorum çoğu zaman. hiçbir zaman tam anlamıyla hissettiklerimi anlatamayacağımı anlatsam bile anlaşılmayacağımı bildiğimden susmayı tercih ediyorum hatta içimde biriktirdiklerimi kendime bile anlatamıyorum yazıp yazıp siliyorum. cümlelerimi toparlayamıyorum. birşeyler yolunda degil biliyorum fakat inatla herşey yolundaymış gibi davranıyorum bazen düşüncelerim arasında kayboluyorum ve bazen de düşünmekten kaçıyorum böyle nereye kadar devam edecek diye soruyorum kendime. çünkü cevabını bilmiyorum. bir köşeye çekiliyor sessizce bekliyorum.

ölmüş gitmişim