Verdiğim mücadelenin farkında mısın sen ? Peki her gece çektiğim acıların ? Ailem olan bu insanlar , evim olan bu hastane...Gidiyorum ben bu hayattan.Her gece biraz daha yaklaşıyorum ölüme.Annem , babam , ablam...Hepsinin dilindeki söz acıtıyor kalbimi.Bir gün daha olsa yaşamamı dilerlerken hayır diyorum içten içe.Mevsiminde açmış çiçeklerin morluğuna bürünmüş kollarımla dayanamayacağımı biliyorum çünkü.Şu yaşadığım hayat sizcede çok adaletsiz değil mi ? Ben yaşamak istiyorum.Biraz daha koşmak , biraz daha sevilmek , biraz da olsa sevmek.Başımın hemen yanına oturmuş ablama bakıyorum.Hissediyorum bu ona son bakışım , hissediyorum bu ona son kez abla deyişim.İnsan bir süre sonra ölmekten değil , öldükten sonra ailesine ne olacağından korkuyor.Ben gidiyorum bile diyemeden kapıyorum az sonra gözlerimi.Diyemiyorum ki gitmeme izin vermeyin.Sizsiz korkarım ben diyemiyorum.Ruhumun ayaklanmasıyla gözlerini kapamış bedenime veda ediyorum.Yıkılışını seyrediyorum sevdiklerimin.O dağ gibi yıkılmaz dediğim babamın dizleri üzerine çöküşünü , cenneti ayakları altına almış annemin düşüşünü , ablamın saçlarımı okşayışını görüyorum.Biliyorum çocukken beni uyandırdığı gibi uyanmayacağımı bile bile bi ümit diliyor.Sonrayla dokunuşlarındaki çaresizliği hissediyorum.Ablamın yanağına kondurduğum buseyi hissetmesini umarak gidiyorum.Hayatıma giren hastalıkla koyduğum virgüle bugün noktayı koyuyorum ve ben yok oluyorum.
-İyi ki vardın Neslican.Bende bıraktığın izin ufak hikayesi.Başımız sağolsun.-
