Bir insanın artık gerçekten neden eski kişiler tarafından kabul görmediğini anlamak garip bir duygu. En başta şans veriyorsun diyorsun ki ya haksızlık etmişler cart curt bayağı bir zaman geçiyor sonra ve artık bir şeylerin sonunda görmeye başlıyorsun. Diğerleri haklıymış lan diyorsun. Gerçekten insanlar kendi kişiliğiyle ya öne çıkar sevilir ya da asla kabul görmez. Ben her zaman bir insanın şansa ihtiyacı olduğuna ve kişiliğinin belki başka şeyler yüzünden böyle olduğuna inanırdım ama artık hayır buna katlanmayacağım. O kişinin yanında kendim olamıyorsam, sürekli bunu dersem yine eleştirir mi korkusu yaşıyorsam ve bu artık bana zarar veriyorsa artık empati kurmak istemem. Kendi seçimlerimizin, tercihlerimizin ve kişiliklerimizin doğrultusunda gerçekleşir bir şeyler. İyi geceler…