Abi insanlar hayattan nasıl zevk alıyor? Hani harbi soruyom yani cidden hayatın nesi ilginc? Kendimi bildim bileli sürekli icimde bi bosluk, sanki ben ici bos bir ruhum, ya da bedenimi uzaktan izliyorum. Yani cok tuhaf bir deneyim. Dalıp gidiyorum. Hayattan inanılmaz derecede kopuk yasıyorum. Hicbir sekilde yasam enerjim yok. Telefon sürekli elimde ama hicbir sey yapmıyorum sadece tt izliyorum. Okulda da ruh gibiyim. Kimsenin en yakın arkadası degilim, daha cok sadece bir arkadaş, hani takılmalık, yeri doldurulabilen, sadece orada bulunsun diye duran bir arkadas. Ailemde de durum pek muthis degil. Beni karsılıklı seven bir annem var ve babam yok. Yani yok derken olmamayı tercih ediyor, cocuklarını asla önemsemiyor (ayrıldılar). Annem surekli kendi hayatı kendi tercihi falan diyor ama insan kendi tercihi icin kendi cocuklarını umursamaz mı? Ruhsal destek alabilecegim hic kimse yok. Ne beni dinleyen biri var, ne guvenebilecegim birisi, ne sorunlarımı gecistirmeyen biri. İnternette de guvenemiyorum kimseye o kadar, tabii samimi falanız evet de paranoyam izin vermiyor. Her şeyden korkuyorum, surekli tetikte ve gerginim. İlgi falan da aramıyorum bu arada, öyle yazayım dedim belki benim yasadıklarımı yasayan anlayabilecek biri cıkar. Love yu cnm *opucukemojisi*
