"Sizinle barıştım. Karnıma yediğim yumrukla, sağ kolumdaki izimle mesela. Söylesem anlardınız, ben de bilirdim o yollardan dönmeyi ama olsun; o yollarla barıştım. İsteseydiniz yapardınız, yapmayışınızla barıştım. Tutmaya yeltenmediğiniz elimle, su getirmediğiniz ateşimle de barıştım. 

Varsın beni kötü hatırlayın, zamanı gelince verdiğiniz hakkımla barıştım. Affedilmek, affetmekten daha ağır. Affettiğim kişilerin bir mezarı dahi yok, isminizi hatırladığım anlarda bile kulağımdan gitmeyen cümlelerinizle barıştım.

Sizinle dövüşemediğim için kaderimle barıştım. 'Hakkım yenmiş. Ne de güzel sevmişim sizi ve yer yer özlemişsiniz beni.' Bende yokken size yarattığım cennetlerde beni zaten severdiniz, kolaycılığınızla barıştım. 

Veremeyeceğiniz ekmek boynunuzu bükmesin diye ekmek yemeye tövbe eden dilime de selam olsun. Yine olsa yine istemem. Almadan verdiğim her birinizle barıştım. Gönül rahatlıkları dileyen dilinize ve beni affedebilecek misin diyen yüreğinize sağlık. Salak ama tertemiz olmamla barıştım. 

Teşekkür ederim sizi hiç üzmemişim, ne de iyi kalpliymişim. Elimde tonlarca kötü anı, bir sürü kalp kırıklığı ve 'Çok iyi kızdı' bıraktınız. Hepsini zaferle içilen bir kahveye tercih ederim. Ben içtiğim suyla barıştım."