fark ettim ki, ne kadar sabr edersem en sonunda alışıyorum. Sanki hayat beni akışına aldi götürdü. Bir yerden sonra nasil yeni hayatima alistigimi hic anlamadim. bazen yazin ortasinda kisa bir yağmur yağar ya nasil basladigi ve bitdigini idrak edemezsiniz ama ilaç gibi gelir sonrasinda o yağmur, kisacik bi an olsa bile huzur dolur iciniz, aynı onun gibi. kisacik bi zamanda alıştım ve huzur verdi. yeni hayat,yeni insanlar, yeni anilar ve cokca ozlem. aslında bazen yuvam yokmus gibi hissediyorum. nereye gidersem gideyim hep yuvamda hissetmiyecek gibi. buda hayatin bana getirdigi eksi. galiba icimdeki o bosluk her zaman benimle olacak. herkes uzaklasmislik hissi var. dogmalarimda uzag derler Azerbaycanlilar. yuvamdan uzak ama hic yuvam olmamis gibi his. bir cok seyi idrak etdim. babam deccal değildi ama hatası coktu hepside yetisitrilme ve annesinden kaynakliydi. oyle bi yaz akşamından icimi dokmek istedim..