;

ne olursan ol gel.ben her türlü seninleyim.iyi gununde,kötü gununde,agladiginda,güldügünde,bazenleri basını koymak istedigin bir omuz aradıgında veya mutlulugunu paylasmak ıstedıgınde.her zaman. “sanki bu dünyaya suan senin yaninda,hayatinda olmak icin doğmuşum.” diyor sarkıda.bitanem..bu söz gercekten bizi yansitiyor.iyi ki hayatindayim,iyi ki hayatimdasin,iyi ki yollarimiz kesişmiş.sen benim kendimde eksik gördüğüm yarımsın.diğer yarım,değerlim.seni seviyorum ve bunu anlatabilecek kelimelerim yok.seni tüm kalbimle,tüm duygularimla cok seviyorum.en cok ben seviyorum.bunlar tamamen kalbimden geçen sözler.her zaman buradayim ben.yanında.ne olursa olsun,hic bir zaman gitmeyecegim.söz veriyorum sana.busra sözü bu..her kosulda yaninda,seni destekleyen biri olduğunu sakın unutma..

“mesafeler mi uzak, insanlar mı?”
          
          evlerimiz uzak belki…aynı şehirdeyiz ama sanki iki ayrı dünya gibi.sadece hafta sonları birkac saatliğine yan yana olabiliyoruz.o en yakın hissettiğim insan.sanki kalbimin yanında bir sandalye çekmişte oturmuş gibi…
          ama hafta içi? okul çıkışı bazen görebilme ihtimali bile heyecan verici oluyor.ama işte o anlarda bile, bir ses yükseliyor dışardan: “çok görüşüyorsunuz, olmaz, bu geleneklere aykırı…”
          aynı ben, aynı o, ama bir zamanlar “arkadaşız” derken her şey normaldi.simdi ne değisti? kalbimde bir şeyler filizlendi diye mi, artık göz göze geldiğimizde içim titrediği için mi? sevgi girince araya neden insanlar daha çok karışıyor?
          ben onun yanında kendimi tamam hissediyorum.birlikte suskun kalınca bile konuşuyor gibiyiz.ama dışarıdan bakınca sadece “fazla yakınsınız” oluyoruz.kimse sormuyor mutlu musun diye…
          keşke bilseler, biz sadece yan yana gelince huzur bulan iki kalbiz. ne eksik ne fazla. ne geçmişe saplıyız ne geleceğe; sadece bugünü, bu anı seviyoruz.
          bazen düsünüyorum…mesafe gerçekten yollarla mı ölçülür, yoksa insanların anlayışıyla mı? cünkü biz birbirimize bir adım kadar yakınız aslında, ama dünya kadar uzağız insanlara göre.

bir sen ol yeter bana.

insan bi köşede oturup saatlerce fotografina bakıp iç geciriyor iste kayra. sen soyle daha ne kadar yanabilirim.

seni sessızce sevmeyi seciyorum. cunku sessizlikte reddedilmek yok. seni yalnızlıkta sevmeyi seciyorum. cunku yalnızlıkta sadece benımsın. seni uzaktan hayranlikla izlemeyi seciyorum. cunku mesafe beni acıdan koruyacak. hic bir sey bu kadar hosuma gitmedi. seni rüzgârda öpmeyi seciyorum. cunku rüzgâr dudaklarimdan daha nazik. seni ruyalarimda tutmayi seciyorum. cunku ruyalarimda sonsuz olabilirsin.

adının üstüne anılar koyma. sen mezar degilsin. anılar adının ardından gelsin. sen duvar degilsin.

busss

ozledimmmm

bebegim

canım yanıyor.