17 ekim 2004.
bolu izzet baysal kadin dogum hastanesinin duvarlari arasinda bir gece yeni dogan bir kiz bebegin aglamalari saatlerce yankilandi. büyürken cok daha fazla aglayacagini bilmeyen bebek, yikanirken bile canindan can gidiyormuscasina aglamaya devam etti. hic kimse aglamasinin nedenini bulamadi. buyudugunde kendisi de anlamadi fakat buyurken yasadiklari onu bebekligindeki gibi saatlerce aglatti. sessizce agladi, duvarlarda yankilanmadi. kimse duymadi, nedenini aramadi.
o kiz cocugu buyudu. sessizce aglayanlarin sessiz ic cekislerini duydu. duvarlarda yankilanip herkesin duymazliktan geldigi cigliklari duyurdu. kendine kirpi dedi fakat dikenleri en cok kendisine batti. oylesine batti ki kanlar icinde kaldi. o herkesin sesini duydu ama onun kanlarini gören bile olmadi.
ben su an seni yazarken senin oldugun yastayim, kirpi. 17 yas bana o kadar büyük gelirdi ki her seyin üstesinden gelecegimi sanirdim. cunku 13 yasindaki ben icin 17 cok büyük bir yasti. öyle büyük bir yasti ki o yasa geldigimde cok guclu olacagimi zannederdim. ben degildim ama sen öylesin. sen alti yasinda karanlikta mahsur kaldiginda korkudan bayilmamak icin korkunu kendi kendine dindirmeye calisirken cok gucluydun, sekiz yasinda yanagina inen tokatlara ragmen geri adim atmadiginda cok gucluydun, on iki yasinda annenle kavga ettiginde cok gucluydun, on bes yasinda babana dusman oldugunda cok gucluydun.
ben su an seni yazarken senin oldugun yastayim ve sen artik 20 yasinda genc bir kadinsin. seni hicbir zaman 20 yasinda hayal edemedim, 19 yasinda da, 18'de de... sen benim icin hep 17 yasindaydin cunku zihnimde hayat bulup her satirda bana bir seyler ogrettigin yas 17'ydi.
