kimse

Artık ags olan şu sınavı kazanmak ve yeni bulduğum bir hedefnolan tesol sertifikasını almak istiyorum. İflah olmaz bir insan mıyım, aç mıyım, doyumsuz yada aptal mıyım bilmiyorum. Sadece bunun yaşamsal hissettirmesini engellemeye çalışmıyorum. Yerimde duramam. Olduğum şey yeterli değil. Duramam. 

Merhaba ben. İşteki 7. Haftamdan yazıyorum. Pek başka bir gündemim yok sayılır. Sosyal ilişkiler hayatımın her alanında bana sorun yaratmaya devam ediyor. Bunun dışında iyi gidiyor. Ufak bir mide sorunu geçirdim. Psikolojik yanı da olan ufak bir zehirlenme vakası. Şimdi daha iyiyim. Gelecekte ne olacak bilmiyorum. Şuan burdayım ve uzun vadeli hedefim bir yılımı burda doldurmak.  Düşününce 52 haftanın 7 si çoktan gitti bile. Başarabilirim. 

İşteki 3 haftama başladım bugün. Öğrenecek çok şey var. Halledeceğim. Hedeflerim epey zaman alacak şeyler ama annemin dediği gibi sağlık olsun. İşe başladıktan sonra psikolojik olarak daha iyi hissetmeye başladım. Bir ay sonra daha iyi olacak her şey. Bi şeyler yapmak güzel. 

Evet herkesi rakibim olarak görüyorum. Problem bu. Mutsuzluğum bu yüzden. Her zaman mücadele içindeyim. Stresim ve öfkem de belki bu yüzdendir.

Yine yapmam gereken bir çok şeyin olduğu ama kılımı kıpırdatamadığım bir güne uyandım. Kafam alarm verene kadar doktora gitmemekte direnmem çok kötü. Ben düzeltme konusunda hiç iyi olduğumu hatırlamıyorum. Silip atıp baştan başlarım ben. Hep böyle yaptım sanıyorum. Nasıl olacak. Ne yapacağım. Yani yapacağım şeyleri bilsem de nasıl yapacağım bunları. Kendime hep şunu diyorum. Dayanamadığında siktir olup godebilirsin. Ama ne zaman dayanamadığımı anlayacağım. Nerden anlayacağım bunu. Yada gitsem ne değişecek o zaman iyi olacak mıyım sanki. Denemiş olursun denemiş olursun ne olursa olsun yap dene... bu gerçek mi? Çünkü artık pek öyle hissetmiyorum. Daha fazla bilinmez istemiyorum. Bilinen de istemiyorum. Kendimi istemiyorum. Yapmak istediğim hiç bir şey yok. Var ama yok işte. Beni seven birini kaybetmek istemiyorum. Aslında bu da değil. İyi birine zarar vermek istememek benimki. On seviyorum. Seviyorum ama yine de mutlu değilim. Sonsuza kadar ilaçlardan medet mi umucam. Yoksa Allah beni böyle yaratmadı da ben kendime mi zulmediyorum. Sonra eğer iyi bir kul olursam bu ızdırap yok olur mu? Bilmiyorum. Yani bildiğim tek şey iyi bir kul olmam gerektiği. O zaman dahah iyi olacağım kesin. Çok yalnız hissediyorum. Etrafımda sevdiğim insanlar olsa dahi yalnızım. Başkaları da benim gibi belli ki. Anlayışlı olmak zorunda mıyım? Sanki bütün dünya bana haksızlık ediyor beni manipüle edip beni sömürüyor. Bunu hissediyorum. Herkes aynı şeyi yapıyor sanki. Kimsenin yüzündeki ifadeye inanmıyorum. Herkes iki yüzlü sanki. Öyle mi yoksa ben kendim yüzünden mi böyle hissediyorum? Yorgunum yani işte bundan ibaret. 

Yine sorun ben miyim diye düşünüyorum. Değilsem bile bi şeyleri yanlış yapıyorum açıkça. Sinirden ellerimin titremesi konuşamamak artık korkutuyor beni. Tekrar sinirlenmekten korkuyorum. Midem bulanıyor. Hayatım kontrolümde değil gibihissediyorum. Çok stresliyim. En kötüsü hiç bir zaman düzelmeyeceğini hissetmem değil bilmem. Bildiğim şeyleri yaşıyor gördüğüm şeyleri gerçekleştiriyorum. Özgür iradem var mı sahiden? Bunu dile getirmek belki de yanlış ama hasta olmak istiyorum bazen. Beni özgür kıkacak bir hastalık. Şimdi sahip olduğumun tersine. Kendimi yanlış yapan tek insan gibi hissettiriyorlar. Herkes haklı ama ben yanlışım. Farklı bir hayat yani farklı herhangi bir hayat nasıl olurdu yine böyle mutsuz olacak mıydım olabilecek en geçmişe dönüp fatklı bir seçim yapsam. Öte yandan eşim çok anlayışlı biri çünkü kendi kusurlarının fatkında ve belki de benden çok daha olgun birisi. Kötü bir insan olabilirim tavırlarımı düşünürsek. Belki de görkem gibi hastayım. Ona benzediğimi görebiyorum. Mental... unutkanım çok. Ve dalgın. Galiba değil yani açıkça ortada ki iyi değilim.

Beni kırmadığını söyleyerek kimseyi hor görmek istemiyorum artık. Kırdınız efendim beni çok kırdınız. Kırıldım parçalandım boro boro oldum hatta. Siz bu özeni ve saygıyı hakediyorsunuz. Daha önce sizi hor görüp bana hissettirdiğiniz duyguları saman altı ettiğim için toplu olarak özür dilerim. Neticede insan olarak bir değeriniz var ve kabullenmesi ne kadar zor olsada benim duygularıma dokunabilme kudretine sahipsiniz. Ben de öyle içten içe dilediğim ve kendime idda ettiğim gibi yüce bir varlık olmadığıma sizin gibi sıradan bir insan olduğuma göre pek tabi bana erişebilir ve duygularımı incitebilirsiniz. Narsistmişim ben biraz be. Ama iyileşiyorum. Sizin tarafınızdan duygularıma dokunulduğunu itiraf etmek çok zordu ama başardım. Evet bok gibiyim ama yine de iyi ilerledim.

Kırılmadığımı söyleyerek kimseyi hor görmek istemiyorum. Evet kırılabilir ve kırılgan biriyim. Evet drama queenim. Evet öfke sorunlarım var. Evet riyakar olabilirim. Evet bunların hepsi benimle ilgili. Ama seninle yaşadığım şey seninle ilgili. 

Hayat ne güzel oh ne ala. En kötü günümüz böyle olsun... İçimden gelen şeydi bu bugün. Ani bir kararla matematik çalışmaya karar verdim. Dgs ye gireceğim. Eğitim faküktesi hayalim gerçek olacak gibi 

Sınava çalışmayı boşladım epey. Çalışmıyor değilim ama yeterli düzeyde değil. Adam akıllı çalışmıyorum işte. Elimden ne gelir. Ben ne yapabilirim bu hayatta bilmiyorum. Okumak işi bitmiyor. Daha ne kadar devam edicek onu da bilmiyorum. Belki de ücretli öğretmenlik bile yapamicam bu yıl. Yada yaparım heralde. En azından ilk dönem. En azından bubu yapsam özgüvenim yerine gelirdi belki. Mesleğimi idrak ederdim. Bir şey yaptığımı hissederdim belki. Öte yandan üniversite sınavına tekrar girecek gibiyim. Bana en yakın arap dili edebiyatı bölümü istanbul üniversitesinde. Oraya sadece gidip gelmem bile 5 saat sürecek. Yol parası en az 2 bin lira. Çalışmazsam insanlara yük olmaya devam edicem. Vermeden alıyorum çok uzun zamandır. Yorulması çok normal etrafımdaki insanların. Çalışırsam okula gidip gelmem mümkün olmayacak. Hazırlığı kendi çabalarımla geçebilsem bile bir sonraki yıl ne yaparım bu durumda bilmiyorum. Kafamda çok soru işareti var ama yine de tercih yapıcam galiba. Sonrasını sonra düşünücem.