liway

after so many many many years, IICCHAPTER5 is up! habang buhay na yata akong may love and hate relationship sa pagsusulat. ‘di bale, yayakapin ko pa rin. wala sa plano ko ang mag-update ngayong araw pero pakiramdam ko, bakit hindi? wala, wala as in, kahit sa mga susunod na araw, wala. balak ko na ngang sulatin yung third installment. hahaha. pero heto, umuusad na! (sana magtuloy-tuloy). enjoy reading! errors ahead.

“Please, don't leave me alone here. " Ae-sun (WLGYT)

purpose. iyon yung wala sa IIC (for the mean time, ig). hindi ko na rin alam saan siya patungo o hindi ko rin naman talaga siguro alam nung una palang? gusto ko lang naman talaga ikuwento yung noon and i've been meaning to put an end to this chapter lately that i hold on for so long... kaya baka madalas kong maramdamang walang patutunguhan dahil wala naman talagang patutunguhan umpisa pa lang. wala naman talagang solid na conflict, hindi rin naman talaga komplikado pero iyon siguro yung nagpakakomplikado sa kaniya. simple lang naman, may mga taong dadaan lang sa buhay mo para iparamdam sa'yo yung bagay na matagal nang pinagkait sa'yo... idk why i'm dumping these thoughts here but yeah, i'm trying to write chapter 5, buwan ko na yatang isinusulat. nakakaapekto rin siguro yung pagbabasa ko sa pagsusulat ko. ah basta, sa bus ako nakakasulat.

“I released you.” (Carol, MMXV)

finally, i had the courage to published you again for the nth time, IIC. i thought i wouldn't publish you again sa mabilis na panahon yet bigla kong na-appreciate ang sarili ko lately when it comes to writing. maybe, i was just too hard on myself that i forgot to be gentle on her. sabi ko, i will let myself to be a beginner in this path i wanted for myself pero hindi ganoon ang nangyari. one moment, i'm proud sa sarili ko and next thing i knew minamaliit ko na siya. i was too focus to be perfect. to have a perfect plot, yung tipong solid. mababa yung tingin ko sa mga sinusulat ko—na wala silang kwenta. nakakatawa kasi i always say na lahat ng kuwento, may kwenta but when it comes to myself, wala. pakiramdam ko walang sense itong sinusulat ko, nakatingin ako sa sulat ng iba. sa boses ng iba. hanggang sa nakalimutan ko na may boses din ako, may kwento rin sa loob ko ang gustong kumawala at mabasa ng ibang tao. december ko pa rapat i-publish ulit talaga but i received a welcome back earlier from my co-author and it warms my heart knowing na i'm an avid reader of her work and few more steps ay makatatapos na siya ng isang libro. 
          
          sooo, please, liway, don't you dare be little yourself anymore, oki?