Hayatın bize neler getireceğini bilemeyiz. Bir gün mutlulukla yaşarken, diğer gün felaketlerle yüzleşebiliriz. Hayat böyledir. Bir gün iyi, bir gün kötü. Ama bazı kötü anılar sadece kötü değildir. Hem de özlemdir, yaradır, hatıradır, susturandır.
Ölümün üzerinden 2107 gün geçmiş. Sensiz o kadar gün geçmiş gitmiş ki, Gülü, sanki dün gibi ama 2107 gün önce aslında. Ne kadar da garip değil mi insan hafızası? Daha dün dediğini hatırlamaz ama yıllar önce yaşadığını dün yaşamış gibi hatırlar.
Sen benim çocukluğumun kahramanısın. Sen benim çocukluğumun en güzel yüzü, en güzel hatırasısın. Seni tanıdığım için, seninle 10 sene tanıştığım için mutluyum, çokca da memnunum. Ya hiç tanımasaydım seni? Ya hiç görmeseydim, konuşmasaydım, güzel gülüşünü göstermeni sağlayan olmasaydım?
Bir çocuğun kahramanı olmak hem çok kolay, hem de çok zordur. Sen küçük Zeynep'in hayranlıkla izlediği, sevgisinin kabardığı tek kişiydin (ailesinden sonra). Sana bakarken yüzüm istemsizce gülümser, gözlerim hayranlıkla hareketlerini izlerdi, dalıp giderdim sana bakarken. Sen benim olmayan ablamdın, sen benim oyun arkadaşımdın, sen benim çocukluğumun kahramanı, en güzel yanıydın.