kars

Keşke burada olsan.

İyisindir? 

Bazen acının en dibe vurduğu yerdesinidir. Ne ileri ne geri tek bi adım atamazsın.Tüm hayallerin, uğruna vazgeçtiğin her şey tek bi cümleyle yok olup gider ve kalakalırsın. Çok ağlamak da fayda etmez çok içmek de. Ya sonsuza kadar uyumaktır isteğin ki buna en basit yolla ölüm denir ya da hissizleşmek. İkisi de aynı şeydir nasıl olsa. O acı tekrar yakana yapışmıştır. Ve aynı filmi aynı acıyla, hayal kırıklığıyla ve ıslanmış gözlerle izlersin. Hayattır işte bu. Kessen kan akmaz denecek kadar acır canın. Ve ağzından tek bir cümle dökülmez artık. Çünkü bu sefer her şey bitmiştir.

her şey bir gün hayal edemeyeceğin kadar güzel olacak, inan bana

Yanıma geleceğini söylemiştin. Bana su kaplumbağası getireceğini, benimle uyuyacağını, sigara içmeme izin vermeyeceğini... Söylemiştin. Artık sözlerine inanmıyorum. Hepsini yaktın. Senin için silmek çok kolaymış. Temiz bir sayfa açıp kendine ve hayatına odaklanmak. Her şeyi geride bırakmak. Buranın pişmanlık olduğunu söylüyorsun. Haklısın. Burası bana bir hayat kazandırdı ama iki hayatta kaybettirdi. Artık yıldızlar eskisi gibi güzel değil. Gökyüzü geceleri karanlığa büründü ve ben o karanlıkta boğuluyorum.
          

Bazen vazgeçersin. Herkesten ve her şeyden. Uzaklara gitmek istersin, başka yerlere kaçmak. Kimseyle konuşmak, kimseyi görmek istemezsin. Kurduğun hayallerden, verdiğin sözlerden vazgeçersin. Ne başarmaya gücün kalır ne de oldurmaya, Bir iki defa kendini kandırır yeniden denersin, çok geçmeden anlarsın. Olmayacağını, olduramayacağını.. "Keşke" dersin, "keşke bende herkes gibi olabilsem, otursam bir köşeye insanları İzlesem. Hiçbir şey düşünmeden, hiç düş kurmadan, olur mu diye ümit etmeden.."" Yorulursun.. Bir şeyleri beklemekten, "acaba değişir mi" diye sorgulamaktan. Bir mucize olsun diye inanmaktan yorulursun. Kendini suçlamaya başlarsın, umut ettiğin için, emek verdiğin için. Gerçekleşmemesine rağmen hayallerinin peşinden koştuğun için. Kocaman bir boşluk oluşur. Tam kalbinin üzerinde. Karanlık, siyah bir boşluk. Doldurmak istedikçe, içini acıtan, yüreğini sızlatan. Sonra yatağına girip, yorganı üzerine çekersin. "Vazgeçtim" dersin, "bugün herkesten ve her şeyden vazgeçtim". Bazen vazgeçersin. Kurduğun bütün düşlerinden, verdiğin bütün sözlerden. Biriktirdiğin bütün hayallerden tek tek vazgeçersin. 

Senden nefret ediyorum, ama diyemiyorum. Canımı nasıl yaktığını, çocukluğumu nasıl ellerimden aldığını düşünüyorum. Karşına geçip bağırmak istiyorum. Karşına geçip, kaybolup giden çocukluğumun hesabını sormak istiyorum. Sahi, ne istedin benden? Ne istedin bizden? Ben, yaşadığım her acıya rağmen göz yaşı dökmedim ama sana ağladım, sana ağlamak istemiyorum artık. Ben çok yoruldum biliyor musun? Senden çok yoruldum? Senin sayende beynimde yer edinen gitmek fiilinden çok yoruldum. Ben nefes bile almak istemiyorum. Ben senden nefret bile edemiyorum ya, sen n'aptin? Sen benim içimdeki çocuk duygularıma n'aptın? Merhametime, vicdanıma n'aptın? Hakkımı geçtim ben ya, sana hakkımı helal etmeyi geçtim, ben senin yüzünden akıttığım şu gözyaşlarımı bile helal etmiyorum sana. Sen, sen beni öldürdün. Sen bizi öldürdün. Sen çocukluğumu ellerimden aldın. Sen beni bitirdin. Beni bu hale sen getirdin.

Seni seninle yaşamak varken, sensiz yaşıyorum şimdi. Ayrılığımızın bilmem kaçıncı günü, bilmiyorum. Sensiz geçirdiğim günleri, günden saymıyorum zira. Öylesine sebepsiz nedensiz yaşanmış gibi. Yaşamak zorunda kalmışız gibi. Sen yoksun, her şey manasız şimdi. Her şey boş sanki. Kuşlar seninleyken daha bir güzel cıvıldıyordu. Rüzgar daha yumuşak esiyordu sanki. Şimdi ne vakit çıksam sokağa rüzgarın sert esişi acıtır canımı. Canımı acıtan belki de rüzgar değildir, ne dersin? Seni senin yanında dahi özlerken şimdi ne denli özlüyorum haberin var mı? Sen yoksun artık. Ellerin yok, kokun yok güldüğünde küçülen gözlerin yok artık. Yanımda saatlerce saçmaladığın sen yoksun. Kollarımın arasında kaybolmuyorsun da. Sen yoksun artık. Seninle beraber ben yokum. Biz yokuz artık. Geriye kocaman sensizlik kaldı.