Dipsiz bir kuyuya atılmış gibiydim. Karanlık beni ele geçirirken ve kalbim istifa ederken ben sadece bekledim. Karanlıkla birlikte yaşamayı, ona alışıp onunla barışık olmayı... Ama nafile. Aydınlık gibi oda beni reddetti ve itti!

Ben hiçbir şeydim. Ne karanlık, ne aydınlık; sadece bir hiçlik... Boşluktum ben. Varı yoğu fark edilmeyen, görülmeyen. Benki hiçlik kraliçesi, umutsuzluk prensesi, yalnızlığın takendisi. Acı tatlı hissetmeyen, duygu nedir bilmeyen, ruhları görüp dinleyen, kimsesizlik tarafından bile terk edilen...

Ben benim, dünyanın ne matap bir şey olduğunu bilirim. İyinin yanında yerim, kötünün yanında işim yoktur herdaim. Bilinmezliğin en dibindeyim. Bekliyorum. Herzamanki gibi uzatılacak bir el bekliyorum. Çünkü ben üç kelimeyle 'acınası bir hiçliğim'...