Sizinle bir şey paylaşmak istiyorum. Bana yardımcı oldu, belki sizede olur. Erkek arkadaşımla nasıl hissettiğim konusunda konuştum. İlişkimiz sağlıklı ve güzel. Ama bana garip hissettiriyor. Gerçeklik algım dağılmış durumda. Sanki yaşadığımız şeyleri ben yaşamıyorum. Üçüncü kişi olarak izliyorum. O yüzden gerçekliği ve anılarımızı kavrayamıyorum. Kısacası garip hissettiriyor. Bu konuda konuştuk. Bir şekilde nedeninin benim kendimi sevilebilir birisi olarak görmediğim ortaya çıktı. Asla bu kadar güzel ve nazik bir şekilde sevileceğimi düşünmemiştim. Şimdi yaşayınca beynim bunu kabulleneniyor.
Bana "sence sevilmeme nedenin senin mi suçun?" diye sordu, sustum. Bu onların suçu dedi. Bundan önce yaşadığın şeylerin hiçbiri sevgi değildi. Şimdi ilk kez gerçekten seviliyorsun ve bu yüzden garip ve yabancı hissettiriyor. Gerçek sevgi bu ve sen alışacaksın dedi. O zaman artık garip hissettirmeyecek dedi.
Haklı olduğunu düşünüyorum. Sevilmememiz bizim suçumuz değil, ve herkes bizi sevmek zorunda değil. Belki de gerçek sevgiyi sadece tek bir kişi gösterecek ve onun için beklemeye gerçekten değer. Sevgiler <3
