Chika tayo kasi di makatulog.
I took Architecture. Siya naman, Engineering. Magkatabi lang buildings namin kaya nagkikita kami madalas. Ganun pa rin naman siya—namamansin muna, tinatawag pangalan ko, sabay kaway. With matching ngiti pa 'yan, ha.
I miss those smiles. Aaminin ko—TOTGA ko ata siya, HAHA! Pero wala eh, hanggang doon lang ata. We never had an us officially. He was too good. Ako naman, too insecure. I wasn't ready that time—or maybe we were both not ready. Maybe the feelings were already there but not strong enough to be pursued or continued.
Pero it haunts me every time nagkikita kami. There was one time nagkasabay kami mag-overnight sa same shop. I was buying coffee kasi ang lakas ng ulan that time eh. Sumabay pa 'yung malakas na kanta na sinabayan rin niya:
“The man who can't be moved. ’Cause if one day you wake up and find that you're missing me ♪~”
Damn, bro. That voice. I miss that. Nanginig ako, loko. Senior high pa ’yun. Akala ko okay na ako. After nun, di na ako nakafocus. Nakikita ko siya sa peripheral vision ko.
Buti nga umalis sila nang medyo maaga. Pero kinabukasan, nakita ko ulit siya.
Same pa rin.
Greetings. Wave. Smile. And I also do the same. Pero deep inside, gusto ko mag-change ng route kung nakita ko lang siya nang maaga at di niya pa ako napansin.
Pero that’s life. Tara, move on, HAHAHAHA.