şair olmak için fazla hissizmişim. kendimi akademiye kabul edilmeyen Hitler gibi hissediyorum. gerçi ateşi yakacak olan buna her zaman meyillidir, hatta buna bir bahane kollar, fitili kendi ateşlemeyecek kadar korkak olsa bile. Hitler akademiye kabul edilse iyi bir ressam olabilirdi ama mutlu bir ressam olamazdı ve reddedilmek içindeki fıtri öfkeyi ortaya çıkardı. insan doğası çok garip. ve ben aptal düşüşleri, yarım ağız gülüşleri, senden kaçırdığım bakışlarımı çoktan bir rafa kaldırdım. Dazai gibiyim, "insanlığımı yitirdiğimi" hissediyorum. kendimden geriye bir avuç hırs kalmış. kim bu hırsı nereye çekerse artık o olurum, bunu biliyorum. yine de ihmal etmiyorum dua etmeyi, beni kötü biri olmaktan alıkoy diye ve bu iyilik kırıntılarıyla açlıktan ölmenin uçurumlarından son anda kurtuluyorum.
