ㅤㅤㅤㅤㅤㅤ

zihnimde intiharlar var, her biri birbirinden beter. sanki beynim seslerin susması için yalvarır gibi ağrıtıyor başımı. her kelime, her bir cümlede yüküm ağırlaşıyor gibi hissediyorum. ve bu yük hep kalbimde. sokak lambasının ışığında oynattığım kalemimden çıkmayı bekleyen ve hatta çıkmamış onca kelime bile canımı yakıyor. içimde büyük bir zerzeniş var, beynimde sessiz bir vaveylâ. 

hayatım boyunca sadece güneşin doğuşunu seninle birlikte izlemek istedim. sabahın tatlı ayazında battaniyeyi üzerimize çekip hayatın ne kadar anlamlı olduğunu hissetmek istedim.
          
          yarı uykulu gözlerinin içine bakıp seni sevdiğimi söylemek istedim. üşüdüğünü söylediğinde sana kocaman sarılıp içini ısıtmak istedim. gözlerimi kapatıp, uzaktan gelen martı sesi eşliğinde dalgaların sesini dinlemek istedim.. yüzünde beliren gülümsemeye tekrar aşık olmak istedim. yanındayken dünyanın en mutlu insanı olmaya devam etmek istedim. ellerimle saçlarını düzeltip gülüşünün beni ne kadar çok mutlu ettiğini söylerdim. sen başını omzuma koyardın ben ise en sevdiğin şiir okurdum güneşin doğuşunu izleyerek. sonra sarılırdık birbirimize, sarılmalarımız bizi hayata bağlardı, daha çok severdik birbirimizi. keşke her şey bu kadar basit olabilse, hayat sen planını yapmadan kendi planını çokta yapmıştı zaten. bu hayat seni bana çok gördü. sensiz geçen günler, aylar asır gibi geçerken. yanımda olduğunda ağır yürüyen akrep bile koşaradım kovalardı yelkovanı. ben seni ömürlük dilerken ömrüme, seninle bir sabah yirmi dört saati bile çok gördü bu hayat. beni seninle sınadı, sensizlikle sınadı. al bu sevdayı taşı yüreğinde, al bu acıyı kat ömrüne dedi. bu yüzden yürek sızım, ben bu hayata kırgınım. toprağın altına bile layık oldun da bir bana çok gördü bu hayat seni.

Kadınım diyordu, içi ona baktıkça akıyordu. Bir insanın içi akar mıydı? Ondan önce katrandı içi, ziftti, pisti lâkin onun yüzünü gördükten sonra karanlığına doğan bir ışık, akan pis sularını berraklaştırdı. İçinde açan çiçeklere anlam veremezken korkuyordu. Güz, sarı ve zift yapraklarının yeşermesinden korkuyordu. Ona alışmaktan ve değişmekten korkuyordu. Ellerinin altındaki kadın için birçok şey feda edebilirdi. Bir gülüşü için bütün yapraklarından olur, bir bakışı için bütün dallarından vazgeçebilirdi. Havlet'in baharına yerleşip sessizliğine ölebilirdi, huzuruna yitebilirdi. Havlet için atan kalbini bırakır, göğüsünden çıkarır eline verebilirdi. Bu neydi? Bu hisleri onu delirtecek türdendi. Canı ona fazlaydı. Akan kanı yersizdi, istemiyordu. Canını ona verseydi de ömrü uzun olsaydı ya. Ondan daha uzun ömrü, daha güzel yaşamı olsaydı. Ah kadınım, diye haykırıyordu içi. Ah güzel Havlet'im... Sana ömrüm, nefesim, zamanım, kalbim feda olsun. Öldür beni bir bakışınla, göm beni bir nefesinle, bitir be kadın, bitir ki sana benden başkasının baktığına şahit olmasın bu ela gözler, içim içimi yiyor. Tükeniyordu adam, bir kadın için tükeniyordu.
          
          Ara 16, 2020

sen şöyle iki adım ötede dur. benim ateşim senin eteklerini görmesin. sen yanmaktan anlamazsın. yanarsan karışmam. o şarkıyı kapat mesela. ağlarsın ama kalbin ağlamaya pek müsait sayılmaz. senin yüzüne gülmeler yakışır. bana da bakma öyle kırgın kırgın. ben artık senin halinden anlamam. git başka sokakta yak o sigarayı. hangi kaldırıma çöküp ağladığın beni gram alakadar etmez. ister kediye anlat, ister insana. ama bana yaklaşma. kulaklarımı sağır ederim sadece sana karşı. kalbin kırılır. kırılırsa ben karışmam. yere çöküp çocuklar gibi ağlayabilirsin. ama elini uzatan ben olmam artık sana. sen benim yanıma uzanma. çift kişilik yatakları seversin. benim yatağımda, kalbimde tek kişilik. sıkmasın seni. daralırsın. daralırsan camı açmam. yemişim kırk yıllık kahvenin hatrını. değil artık seninle kırk yıl, iki saat yanyana durursam alsın allah benim canımı. alsın desin ki, boşunaymış sana üflediğim nefes. sana şiir fazla geliyormuş. onu anladım. git başkasının tek dizelik yazılarını giyin üstüne. sen ancak onlara yakışırsın. al benden bir sigara. ama kalk siktir git başka sokakta iç. bana yaklaşma.

içimde kapanmayan bir boşluk,
          sebebini bilmediğim acılar, 
          uyuyamadığım geceler var,
          içimdeki boşluk beni yavaşça sarıyor.
          karanlık gecelerim, aydınlanmayan sabahlarım var, içimdeki karamsarlık, sabahlarımı karartıyor.
          sebebini bilmediğim bir yalnızlık,
          sebebini bilmediğim kötümserlik var.
          zaman geçtikçe, sanki her şey siliniyor,
          bir kaybolmuşluk, 
          bir boşluk hissi daha derinleşiyor.
          ne umut kaldı, ne de sevda, 
          beni terk eden her şey, içimde bir yara.
          yalnızlığım beni büyütüyor,
          her adımda biraz daha soluyorum.
          bir şeyler kayboluyor,
          bir şeyler tükeniyor,
          içimdeki boşluk,
          her geçen gün büyüyor.
          düşlerimde seni arıyorum,
          ama her defasında daha da uzaklaşıyorsun.
          bir zamanlar bana ait olan o dünya,
          şimdi sadece bir hatıra, bir yansıma.

bir zamanlar konuşamayan ama dünyadaki her şarkının bulunduğu bir müzik kutusuna sahip olan bir çocuk varmış. bir gün hayatı boyunca tek bir melodi duymamış bir kızla tanışır ve ona en sevdiği şarkıyı çalmaya karar verir. müzik gökyüzünü doldururken ve şarkı sözlerinin şiiri onu daha önce hiç hissetmediği bir şekilde hareket ettirirken yüzünün merakla aydınlanmasını izledi.
          her gün onun şarkılarını onun için çalardı ve o sessizce onun yanında otururdu - onunla sadece şarkı yoluyla konuşabileceğini hiç umursamıyordu. onun için çaldığı her şeyi severdi ama içlerinde en çok hüzünlü şarkıları severdi. bu yüzden onları daha fazla çalmaya başladı, sonunda duyduğu tek şey hüzünlü şarkılardı.
          bir gün, son gülümsemesinden bu yana çok uzun zaman geçtiğini fark etti. nedenini sorduğunda, iki elini de ellerinin arasına aldı ve sıcak bir şekilde öptü. ona müzik ve şiir armağanı için teşekkür etti ama her şeyden önce üzüntüsünü gösterdiği için, çünkü bunların hiçbirini ondan önce bilmiyordu. ama artık gitmesinin, ona mutluluğun ne olduğunu gösterebilecek birini bulmasının zamanı gelmişti.
          tanıştığımız gece çalan şarkıyı hatırlıyor musun? hayır, ama sen gittiğinden beri duyduğum her şarkıyı hatırlıyorum.

saat 1 oluyor. ben balkonda, şu soğukta oturmuş etrafı izliyorum. küllükte kaç sigara var, ellerim ısınsın diye ne zamandan beri cebimde bilmiyorum. sâhi, ben kaç saattir buradayım? hava kararmadan çıkmıştım, şimdi saat 1. insan düşüncelere dalarken zaman kavramını unutuyormuş, öyle derler. kaç şarkı çaldı bilmiyorum dedemden kalma radyodan. ama bir şarkının sözü kulaklarımdan gitmiyor. 

bir mürekkep lekesi durmadan büyüyor defterin üzerinde ve yazıyor bütün bunları. kurmacanın bile belirgin bir dizgeye kavuşamadığı yerlerde yazmak giderek bir sayıklamaya dönüşüyor. İnsandan, yaşamdan bağımsız gibi duran bir şey. nesnelerden tüten buğu yazıyor bunları, oluklardan akan gökyüzü.
          peki sen, durup durup denize bakan çocuk, daha ne arıyorsun? yazılacak her şey senden önce yazıldı, söylenecek her şey söylendi çoktan. artık her şeyin bir adı var şu dünyada. ölümün bile bir adı var. topuklarından, attıkları her adımda kan sizan adamlar geçti bu yollardan. peki sen çocuk? dünya hiç bir zaman gökyüzüne yansımayacak, artık hiç değilse bunu biliyorsun. sesler gitmiş, bir tek yankıları kalmış geride. bedeni olmayan seslerin çığlığa dönüşmeyi kurduğu yerlerde sen şarkı söylemek için bekliyorsun. çocuk, yanılıyorsun.

tüm kalbim bir şehir, şehrin tüm ışıkları bir bıçak ve saplanıyor ruhumu teslim eden uçsuz bucaksız gökyüzüne. yıldızlar, gezegenler ve seyretmeye değer her şey silikleşiyor. karanlık.. karanlık bir perde gibi indiğinde bu şehre, tüm ışıklar yanıyor ve gökyüzündeki her bir güzellik kayboluyor sessizce. ruhum.. ruhumu sarıp sarmalayan tüm güzellik gitti mi gece olunca? hayır. ışıklar söndüğünde tekrar göreceğim yıldızları, gezegenleri ve seyretmeye değer her şeyi. yine örtecek kalbimi ruhumun eşsiz güzelliği. ışıklar.. ışıkları söndürmem gerek.

elindeki makasla aynanın karşısına geçti kadın. bileklerine baktı. sahi nasıl kesiyordu insanlar bileklerini? o hiç acıya dayanamazdı. bu yüzden acımayan zerrelerini bedeninden kesip atmak istedi. saçlarına baktı. uzamıyorlar diye üzüldüğü saçları, omzunu geçmişti çoktan. saçlar çok anı saklardı. anılarını kesse bedenindeki yükten kurtulmuş gibi olacak mıydı? bir tutam saçını makasın uçları arasına aldı. yansımasıyla göz göze geldi. 'anıların suçu yoktu ki.' diye düşündü. sol gözünden bi' damla yaş avcısından kaçar gibi hızla düşüverdi. makas ellerinin arasından kaydı. yere çarptığında çıkan sesle irkildi, kendine geldi. duvarın köşesine sinip karanlığın bedenini sarmasını, saklamasını bekledi.