@kordankalpler
canımdan kaç can gitti saymadım o gece. kendimin en kıyısında ve kendimin en ücrasında gaseyanlarımın çaresizliğiyle koştum.
kendimden kaçtım, bendeki senden, göğüs kafesimin içindeki o mezarlıktan kaçtım. dizlerimin üzerine çöktüm sonra. yol bitti, yol bitince eve döner insan hep.
intiharı daha önce hiç düşünmedim,
sadece bir gece gelemez misin kaptan. içinde nefretle gelsen de olur. yüzüme tükürmek için gel, ama gene de gel. acıdığın için gel, ama gene gel. dalga geçmek için bile gelsen kabulüm kaptan.
nefretle hatırla, ama hatırla. unutma kaptan. ben unutulmayı hak edecek bir kadınım, ama sen bana hak ettiğimi lâyık görme. ansızın. sadece bir gece.
içtiğin sigaralardan sadece birini bir gece benim için yak ve gel. ansızın. sadece bir gece. kaptan, dünya umrumda değil ama sen tarafından unutulmak çok ağrıma gidiyor.
insanlar unutur, unuttu kaptan. ben unutmadım. geldiğinde yaptıklarımı bilsen acır yüzüme tükürürsün. buna bile razıyım. gelişin gidişine gebedir bilirim, gitmen önemli değil bir kere geri gel. ansızın. sadece bir gece.
kendine sırt dayamış makasın yüzünü öpmek. insanlar allah'ın kör bıçagıysa, sen ademin damarlarındaki yasak meyvesin birtanem. sonunun cehennem olduğunu bildiğin hâlde, karşı koyulamayacak kadar.
ve hiçbir davamın avukatı kalıcı olmadı. beni binlerce kez bağışla, çünkü ben bi' kavganın yazgısında, yine kendime yenildim.
çocukluğum dikişi yırtılan bir yama gibi önümde. ne bir adım ileri gidilir ne de geri. sahipsiz dikenlerim dönüp dolaşıp yine bana saplandı
can alıcı yeşillerin ve namlunun gözüne yaslanan kahvelerim. diyorum ki, ölmeden de kefenin üstüne serilir. ben bi' şiirin en yanılgılı yerinden. ama seni imkânlar kaçırıyor benden
bir kere bile gülüşünü bana reva görmeyen adamın gamzesi varmış.
bir başkasına gülüşüyle kaç sigara yakardım bilmiyorum ama bana hiç gülmeyeceği gerçeğine bütün paketi yakabilirdim.
seni hep bekledim ben, o klozetin başında kendi kusmuğumda boğulmama az kalmışken gelip her şey geçeçek demeni,
saçlarımı okşamanı, beni sakinleştirmeni bekledim ama elimde olan koca bir sessizliğin beraberinde getirdiği bir hiçlik.
bir gün ışıksız rüzgârsız bir sessizlikle geldi. gideceğim, dedi. burada üşüyorum. dünya ağır. insan korkunç. inanacak gücüm kalmadı.
seni sevecektim. söyleyemedim. gidince mi? yalnızlık benden önce gidecek, biliyorum. belki filizlenen bir taş... bir yerlerde.
her şeye bulantıyla bakıyorum. güzellik yıkıcı. hiçbir inceliğe inanmıyorum. bir sonsuz kum içinde bir yıldız rüyasıyım.
cânımın evi.
senin adın ağzımdan çıkarken, dünyanın en güzel kirpikleri yan yana diziliyor. sanki denize bakar gibi gülümseyişin takılıyor ellerime. sen geliyorsun, ben kalamıyorum kendimde.
beş yüz yıldır seviyormuş seni kalbim, içimdeki eşyalar yer değiştiriyor. sen geliyorsun herşeyi unutuyor aklım. aklım güzelliğini almıyor.
bütün kötüler şehri terk ediyor ve hiçbir kötülük barındırmıyor yurdumda. sen geliyorsun mahallemde çocuklar koşturuyor. en güzel şarkıları dinliyorum seninle konuşurken.
görüyor musun bera?
gamsız değil, kalenderim ben ihsan. umursamaz tavırlarıma aldanıp peşine verme hükmünü. derdim büyükse ne olmuş, ne olmuş acılarla yüklüyse omzularım?
hayaller kurarak dertler seçiyor, ektiğimizi biçiyoruz. somurtma hemen be ihsan, az gülüp çok ağlasak da biliyoruz: acının dahi ölüm karşısında bir lütuf olduğunu seziyoruz.
gamsız değil, kalenderim ben ihsan, ne olduğumu anladığımdan beri bu böyle. geçiyoruz çünkü içinden, hayır, zaman değil geçen.
ama kızmamalı hayata, o bir armağan. onu parçalayan bizim ellerimiz. dünyamızı da kaderimizi de aynı eller parçalıyor be ihsan, bilinç tehlikeli şey.
