Mutluluğun gözü kördür,
Yalnızlık sağır.
Ondandır biri tökezleyerek yürür,
Öbürü uykusunda bile bağırır.
Mutluluk yalnız kendisini görür;
Unutur bu yüzden ilkin kendisini .
Yalnızlık kendi tutukluluğunda özgür,
Boyuna bekler dönsün diye sesini.
Mutluluk alışır kendisine,ölümden beter ;
Borçsuzluğuyla övünür,ama kedisi doğurmaz.
Yalnızlığın gidecek bir yeri yoktur;
Boyuna kapısına döner ,açan olmaz.
Mutluluğun mezarlığı yalnızlığın heykeli var...
Her ikisinin saksılarında da çicek.
Biri hep başka bir renkle solar,
Öbürüne ha açtı, ha açmayacak .
-özdemir Asaf-
☆