disari cikmak istemiyorum, okula gelmek istemiyorum. sirf kendimi gormek zorunda kalmayayim diye dusa girrmek bile istemiyorum. konusmak da istemiyorum birinin tesellisini veya tavsiyesini de istemiyorum.. 'olay vucudun degil senin vucudunu nasil gordugun' tarzi cumleleri ezberledim diyebilirim. ama zaten olay kendini sevmemek degil, ben zaten kendimi hicbir zamn sevmeyecegimi biliyorum. sadece bazen tek bri kisinin bile olsa yaninda nasil gozuktugımı dusunmemek istiyorum.sakkayamayacagimi biliyorum ama vucudumu herkesten saklamak gormelerine firsat vermemek istiyorum
binge o kadar kotu hissettiren bir sey ki.. gercektne artik durmak istedigin noktada bile duramamak, aglayarak yemeye devam etmek. benim gunlerce ac durup kilo vermedigimi gordugumde girdigim sinir krizlerini kimse bilmezken, tuvaletin basinda kusabilmek icin yarim saat ugrastigimi kimse fark etmezken gelip bana yemek ye denildiginde basima agriliyor giriyor neredeyse. yapmak istemedigim tek sey yemek yemek, cunku o yemegin on katini zaten odamda yiyecegimi biliyorum.