//

Öyle büyük, nefret ve öfke var ki bu evde. Sanırım sadece bunlardan ibaret.  Her gün, her gün öyle yorucu ve katlanılmaz ki.. üstelik katlanılmaz olan tek şey bu da değil. Bu evde artık kimse kimseye katlanamıyor. Dün gece annem ‘gel uzun zaman oldu biraz seveyim seni’ dedi. Korktum ve gitmedim. 

kulaklığını taktığın vakit o sevdiğin şarkıyı aç. gökyüzü karardığı zaman balkona çık ve duvara yaslanarak otur. gözlerini kapat, esintiyi hisset.. en sonunda da, seni ne kadar sevdiğimi hisset. 
          
          ne kadar görmesen de, orada olduklarını biliyorsun ve ne kadar büyük olabileceklerini tahmin edebiliyorsun.. yıldızlarımın.. bunu hatırla ve onlara sıcak bir gülümseme bırak. 
          
          kötü veya iyi, fark etmez. uyuyamadığın gecelerde geceme gel ve yataktaki bedenimi sar. saçlarımı okşa, elimi tut, kulağıma şunları fısılda; 'seni seviyorum.. çok..' kabusuma melek olarak doğ. 
          
          seni seviyorum.. 

Herkes benden nefret edebilir, ama kendimden benden nefret edebileceğinden daha fazla nefret ediyorum.

şu anda, yıldızların altında,
          yeryüzünün üstünde,
          gökyüzüne bir dakika sense,
          sığmazsın bir asra..

kelimelerim yetersiz kaldığında sana sarılacak ve seni öpeceğim. işte o zaman konuşmayı pek beceremeyen sen benimle gün boyu konuşacaksın.

bütün bu stres, şu dağınıklığa bak. Kafama bak, ölüyken daha iyiyim.

bu gece benim gibi hisset...
          
          https://youtu.be/mHpho-d-EGE