TuniTanyel

“Masumuz.”
          
          En ağır mahkemeler de yargılanacaktı körelmiş vicdanım. En sıkı kelepçeler bileklerimi saracak ve onları patlatana kadar sıkacaktı. Kaderin ağlarını ördüğü ipi bulup yoldum ve attım onu öylece bir yol kenarına. “Devam et.” Sıvası sökülmüş bir duvarda seyrettim üçümüzün resmini. Aynı dağınıklıkta saçlar, aynı anlamsız bakışlar, aynı uykusuzluğun getirisi olan göz torbaları, aynı hiçbir şeye gücü kalmamış çelimsiz bedenler, aynı geleceğin getirisinden korkan titreyen ifade ve aynı korkunç hikaye.
          
          “Masumuz.”
          
          “Sizi rehine olarak aldıklarını kabul mu ediyorsun?”
           
          “Evet.” Dişlerim ağzıma döküldü. Saçlarımı elimle öylesine geriye doğru iterken biraz olsun daha dik durmaya çalıştım. Sanki masa da hayal kırıklığıyla dolu bir metin yazılıymış gibi gözlerim üzerinde dolaştı. Bahaneler aradı. Gözlerini üzerime dikmiş polisin kalbimi söküp almasını ve yüzüme yalancı diye bağırmasını istedim. Buna ihtiyacım vardı. “Sadece anlamaya çalışıyorum. Neden sizi rehine olarak aldılar?” 
          
          Elimin tersiyle kurumamaya yemin etmiş yanaklarımı sildim. “Çünkü biz kolaydık.” Bin bir türlü çığlık yankılanıyordu zihnimde. Hepsi de birbirine çok benzer kelimelerle hitap ediyordu bana. Yalancı, sahtekar, kalpsiz, riyakar.
          
          “Tekrar soruyorum, sizi rehin aldıklarını kabul ediyor musun?”
          
          “Evet.”
          
          “Evet.”
          
          Üç farklı kişiden üç farklı bıçak izi.
          
          “Evet, biz masumuz.”
          
                                                                                                                                               - Agmen 2

Nolur yayınlayacağım de

Aşkım agmen 2 ne zaman gelecek

Herkesin ruhunu emanet ettiği yaşlı bir söğüt ağacı olurdu. Kökleri karın boşluğuna sarılır, bazense yukarı doğru tırmanıp boynuna asılırdı. Söğüt ağacı ne kadar büyük, ne kadar dallı budaklı olursa olsun avucunun içine biriktirdiğin suya bakardı. Söğüt ağacıma baktım. Her bir dalına asılmış göbek bağına ve o bağların ucuna asılmış anıları seyrettim. Onları hem sahiplendim hem de akşamüstü bir mezarlığa terk ettim. Söğüt ağacını bir mezarın başına diktim. Onun dalları eğilip bütün mezarlara ulaştı. Her mezar da aynı kadın vardı. Her mezar da aynı çocuk. Her hatıra da aynı isim. Söğüt ağacının gövdesine sinmiş aynı ruh. Her biri affedilmeyi bekleyen, ruhunun tırnakladığı bu topraktan firar etmeyi isteyen. Ölen yoktu. Ama ben zaten yaralananları gömmüştüm. Yalnızca birisi ayaktaydı. O da gövdesini söğüt ağacına yaslamıştı. Dallarının ucuna astığı anıları yakıp üzerine toprak etmeden hemen önce, tek isteği onları hatırlamaktı. 
          
          -Agmen 2

ilk kitabim da bana oldukca büyük gelen yazim ya da mantik hatalarimin oldugunun farkindayim. Seriye devam ediyorum, yazmaya uzun aradan sonra tekrar basladim. Daha iddiali bir sekilde yine hatalar yaparak ama eski hatalarimin üstünü örterek gelecegim. Trenime binmek icin hazirlaniyorum... cuff cuff 

Tebrik ederim ♥

3k!!! Teşekkürler zaman ayırıp okuyan herkese :)) 

Az önce Agmen ilk finalini verdi... 

https://www.wattpad.com/1176761703?utm_source=android&utm_medium=whatsapp&utm_content=share_published&wp_page=create_on_publish&wp_uname=mormelek005&wp_originator=I4VvmIXYuoTEXe%2BXysA04IjSfbI%2Fdlywk8YJsukxVL4gxWau45ii055m%2F39sN0EOC%2BEzpDaBps56F6dIwsfouvc3OoRLMkrK5wIOgTwdjEd4Cm3MtM2ymE0628bNTVCV

2k!! Bayramda olsaydım daha güzel olurdu tabii ama bu da bana kısa zaman da bir bayram daha yaşattı. Ne dersiniz, kutlama niyetine bir inek yemeli miyiz? :)