>Motto życiowe<
▪Kto wcześnie z łóżka się zbiera, ten wcześnie umiera▪


Zacznijmy od początku...

 Najpierw mieszkałem na Baker Street 221B, ale po jakimś czasie wpadli jacyś dwaj kolesie i mnie wywalili. Jeden to były żołnierz, a drugi socjopata w loczkach. No cóż. Ale, że ja jestem światowa, to postanowiłam pozwiedzać. Tak oto dotarłem do Westeros. Zostałem koronowana Królem Siedmiu Królestw. Wszystko było wspaniale, lecz niespodziewanie pojawił się Robert Baratheon i pozbawił mnie tronu. Pokrzywdzona i ośmieszona wywędrowałam z Westeros. W wielkim smutku po detronizacji, niezauważyłem kiedy wszedłem na tereny Wiedźminlandii. Tam zostałem błędnym rycerzem, chroniącym granic Cintry. Los znowu postanowił mi dokopać i zrównał królestwo z ziemią. Poprzysięgłam zemstę za przelaną cintrijską krew, w imię Lwicy z Cintry złożyłam przysięgę. Nie wyjawię ni imienia, ni herbu, ni pochodzenia. Nie pokażę twarzy, nie zaznam spokoju zanim nie dokona się zemsta. W poszukiwaniu morderców Królowej i małego Lwiątka zapędziłam się daleko. Po drodze wybijałem jeszcze moich wrogów z Westeros. 
Wkońcu dotarłam do Śródziemia... Przepiękna kraina, szkoda tylko, że opętana wojną. Dowiedziawszy się o niejakim Panu Ciemności, postanowiłem go odwiedzić. Okazał się niesamowitym gburem, chociaż lubił ,,Dr Housa". Szybko zginął, ale nie płakałem. 

Tak minęło życie w Śródziemu, bez trosk i zmartwień. Wkrótce potem czekała mnie kolejna podróż, tym razem do Świata Dysku...

 Wiecie jak to jest, serce nie sługa. Człowiek chce się wreszcie osiedlić, odpocząć, przemyśleć kilka spraw. 
Przy wystygnętej kawie , dopiero co zaparzonej herbacie, siedzę na tarasie. W tle słyszę jak Ezio Auditore skacze na dach, jak otwiera ukryte ostrze, a krótki krzyk przerywa ciszę poranka. Patrzę przed siebie. Na stole leży kartka papieru, w ręku mam pióro. Gorzki smak strachu popijam kawą.Ręka się trzęsie, ale muszę coś napisać. Czuję, że chcę, chociaż chyba nie do tego mnie stworzono.
No to zaczynamy...