Knwn

Надаас илүү намайг хайрладаг гэнэ тэд. Харахаас ч жигшиж, хүрэхээс дотор арзайм тийм төрхийг минь, өрөөлийг бүү хэл өөрийгөө ч хайрлах чадалгүй намайг, дотор минь бий жинхэнэ би-г харчихаад тэд ийн хэлж эс чадна . Харин тэр төрхөө харуулчихаад хайр нэхээд ч хэлж чадахгүй, дотроо чарлан суух намайг хайрладаг гэх үгээрээ эцсийн сэтгэлийн тэнхээг минь үйрүүлчихээд нулимж хаяад орхиод одно биз. 

Төгсөх анги болчихсон болоод ч тэр үү? Ковидоос болоод хэдэн жилээ алдчихсан учраас уу сайн мэдэхгүй байгаа ч яг одоогийн цаг хугацаа маань дэндүү хурдан өнгөрч байна. Энгийн үеэс хурдан эсвэл хайрлаад байгаа цаг хугацаа минь учраас тэгж санагдаж байж ч мэдэх л юм. Одоо бодоход багшдаа загнуулаад, хичээлээ таслаад, даалгавраа хийхгүй очоод, шалгалтан дээрээ хамгийн сайн оноог аваад магтуулаад л тухайн үедээ муухай санагдаж, гомдож уцаарлаж байсан үес маань одоо хамгийн нандин нь юм шиг. Энэ цаг хугацаанд, арван жилийн сурагч байгаа үедээ, ангийнхантайгаа муудалцаж сайдалцаад, урлагийн үзлэгтээ медаль авахгүй, ангийн их цэвэрлэгээ хийгээд ч хамаагүй үүрд энэ хугацаанд л баймаар санагдаж байна. Ингэж их бодож үгүйлж байхыг бодоход жаргалтай өнгөрчээ. Сурагч нас минь 

Илүү ч үгүй дутаасан ч үгүй тэр хүн надад ямар зан гаргаж байна түүнийг нь гаргаж чадна. Гэхдээ хүсэхгүй байна. Тэр хүнд ямар зан гаргаснаа бодож гутарч байснаас тэр хүнээс ямар зан гарсаныг нь бодон гомдож суусан нь дээр. Магадгүй надад лав.
          

Саяхан даа дөнгөж дунд ангид орж байсан. Тэр үедээ өөрийгөө мундаг том хүн болчихсон гэж боддог байсан юм. Одоо тэгсэн жинхнээсээ том хүн болох гээд магадгүй болчихсон насан дээрээ ирсэн чинь хүүхэд ч юмшиг дахиад хүүхэд хэвээрээ хэсэгхэн ч гэсэн баймаар санагдаад байдаг болчихож. Буйдан дээрээ унтсан ч орондоо сэрсэн өглөө надад байхгүй ч дахиад жоохон хугацаанд юу ч бодож санаа зовдоггүй байсан тэр үерүүгээ буцмаар байна. Хичээлдээ явж явж тавдах өдрийн орой унтаад хагассайнд
          сэрэхэд ээж сүүтэй бантантай цай чаначихсан уугаарай гээд сууж байдаг байсан тэр үерүү. Эмээдээ эрхлээд хамдтаа унтдаг байсан тэр өдрүүдрүү, ахтайгаа хамтдаа байдаг байсан үе., хэрэлдэж муудалцаад тоглодог байсан мөч, аав байхгүй байсан ч хайраар дутаагүй өссөн тэр үерүүгээ буцмаар байна. Өнгөрснөө хаяад ирээдүйгээ анхаар гэж хэлдэг ч би лав хэзээ ч өнгөрснөө хаяж чадахгүй байх. Байнга хөлнөөс минь дүүжлэгдэж хааяа жаргал хааяа гуниг төрүүлдэг өнгөрсөндөө, өнгөрсөнд үлдсэн хүмүүст би хайртай

Дурсамж уу? Дурсамж хамгийн хэцүү нь шүү. Хэцүү байна гээд хаячихаж чадахгүй, баяр хөөртэй болгож байна гээд авчихаж болохгүй. Урьд жаргалтай байсан зүйлс одоо болохоор хамгийн гунигтай нь, хүн ч тэр. За энэ л миний хамгийн жаргалтай дурсамж байна даа гээд бодохоор учиргүй өвтгөхийг нь яана. 

Нэгэн цагт тайтгарал, аз жаргал, баяр баясалаа авдаг байсан кпопоосоо хөндийрөөд юу хийхээ мэдэхгүй, ойлгохгүй байгаа хүн өдөр хоногоо арай гэж л аргацааж байна даа. 

Урьд барьж байсан бүх утсан дээр маань миний яг ийм эвгүй үедээ бичиж байсан бичвэр, үг, өгүүлбэрүүд байдаг байсан. Ер нь хаана ч байсан хэнтэй ч хамаагүй дандаа өөрийнхөө ийм сонин зан, гутранги үзлээ тараагаад явдаг хүн л дээ. Хэлэх юм ихтэй ч хэлж чадахгүй, бичиж ч чадахгүй. Үг дутаад байдаг. Хэн нэгэнд үгүй ээ өөрийнхөө байгаа байдлыг хэлдэг хүмүүс минь дандаа дотны хүмүүс минь байдаг болохоор өөрийгөө ийм байгаа тийм байгаагаа хэлж чадахгүй, бүтэн ойлгуулж чадахгүй гомдоочихвий гэж айдаг. Тэр хүмүүс надад гомдож байснаас би чимээгүй байж байсан нь хавь илүү санагддаг. 

Хэцүү үедээ хэнд хэлдэг вэ? 
          Найзууд уу найзууд байгаа ч байнга хэцүү байна надад ийм байна гэж хэлэхээс эсвэл энэ бүхнээ хэлтэл өөдөөс “Юун сүртэй юм бэ?” гэж хэлүүлэхээс айдаг байх. 
          Гэр бүл бас байгаа ч хэлснээс хэлээгүй нь илүү дээр байх гэр бүлд амьдардаг. Ээжид хэлвэл аргадуулахаасаа илүүтэй шүүмжлүүлээд дуусах байх. Аав бол угаасаа өдөр тутмын үйл явдалаа ч ярьж чаддагүй хүн ярих боломж бүр байхгүй биз. 
          Ахтайгаа хол насны зөрүүтэй болохоор дотно биш, саяхнаас л бараг аятайхан ярьж сурсан.
          Өөр ч надад хэн байдаг юм бэ дээ? 
          Яагаад заавал энд ингээд юм бичээд байгаа юм бэ гэж бодож байвал нэг их сүртэй юм байхгүй ээ. Утасныхаа тэмдэглэл дээр бичиж болох ч хэн ч үгүй шүү дээ. Надаас өөр хэн ч байхгүй, яахав энд ч байхгүй байх л даа. Гэсэн ч намайг дагадаг гучин хүнээс ядаж нэг нь “Аан энэ хүн чинь энд юм биччихсэн байна шт” гээд уншихгүй юмаа гэхэд хараад өнгөрөөсэй гэсэн дээ л бичдэг байх. 
          

Гэхдээ эхлээчгүй харилцаагаа дуусгахаас айгаад үг хэл үйл хөдлөлөө хянах ямар хэцүү юм бэ? 

Би биш юм шиг