Bir boşluk var, içimde bir yerlerde...
Ve içinde güldükçe daha da hissettiğim bir acı...
Akan kanımın sıcaklığında hissettiğim bir feryat...
Gökyüzünü karanlığa boğan bir umutsuzluk...

Bir serzeniş,bir haykırış,bir çığlık...
Bir bebeğin dünyaya gözlerini açtığı anki hayal kırıklığıyla yaşayacağı hayata ağlayış...

Çaresizlik,tükenmişlik ve yılmışlık...Ruhumda derin yaralar bırakan bir pişmanlık...

Bu kadar şeyi içindeki boşlukta barındıran ben,kim miyim? Ben senin ölüm perinim...Adım Sonsuzluk... Seni de içimdeki boşluğa hapsetmektir görevim... Eğer bir önceki cümlemi okuduysan,bil isterim...

Sen o boşluğa çoktan hapsedildin...