ryhl

i’m backk

tama nga siguro yung paniniwala na kapag naghiwalay ang mag isang asawa at kung ano ang kasalanan nito, ang malas mapupunta sa panganay na anak. 

hindi mo kailangang iiyak lahat
          
          makakabawi ka rin

HAHAHAHAHAHAHAHA OKAY, KAHIT MAY PAGKA ANO YUNG TAONG YON KINIKILIG AKO HA

hindi sa nag aalala ako or assuming.
          
          medjo tumatagal na yung pag uusap namin and i think hindi kami magiging end game neto, advance talaga ako magisip inuunahan ko lang kasi laging nangyayari sakin ’yan.
          
          seryoso ba siya? nagseseryoso nga ba ako sakanya? gusto niya ba ko? gusto ko nga ba siya? 
          
          yung nararamdaman ko hindi ko maintindihan.
          
          hindi ko lang maitanong sakanya dahil wala naman karapatan o masabihan na assuming pati natatakot ako.
          
          bago ko palang siyang nakikilala ng maayos.
          
          lahat ng mga nakaka-talking stage ko, feeling ko walang endgame na mangyayari dahil na rin sa pagiging redflag ko.
          
          hindi ko kailangang seryosohin ’to dahil hindi ko pa naman talaga hinihiling na mapasubok ako sa lovelife, mas hihilingin ko nalang muna na ayusin ang sarili ko. 
          
          sinusubukan ko lang naman dahil ganito talaga ang mangyayari sa una, matututo, masasanay at itatak ko rin sa sarili ko na hindi pa ito yung time para pumasok sa ganyang bagay.
          
          teenager pa naman kaya hanggat bata, gawin na ang mga masasayang bagay dahil sa pagtanda natin hindi na natin mararanasan ’yan ng basta basta.

sa totoo lang mahirap maging pangawalang anak sa magkakapatid lalo na bilang panganay sa pangalawang asawa lahat ng attention nasa kapatid mo dahil siya ang nakakabata.
          
          bilang panganay dapat ikaw ang nangunguna lalo na sa pag aaral dahil balang araw ikaw naman ang tutulong sa parents mo, sa kapatid mo, sa future mo.
          
          pero ako, kabaliktaran ang nangyari.
          
          pangalawa ako sa limang magkakapatid pero panganay sa pangalawang asawa, lumaki sa tabi ng lolo‘t lola simula nung nag ibang bansa ang mommy ko para makapagtrabaho at matulungan sina lolo para sa pagpapalaki saming magkapatid.
          
          kaso, umuwi siya sa pinas may natagpuan siyang lalaki. nagkaanak sila. wala pa akong kaalam alam nun dahil bata pa ako, tanggap ng mga lolo‘t lola ko, siya rin ang panganay sa kanilang tatlo, nakapagtapos ng 1st year college ang mommy ko pero kinalaunan nagka-asawa na siya kaya tumigil sa pag aaral.
          
          habang tumatagal, lumalaki ako na hindi sanay sa tabi ng sariling magulang, nag aral at sa tumuntong sa senior highschool, nahirapan ako aaminin ko. 
          
          to be continued.
          
          

walang pake sa acads, baluga, walang sariling magulang, puro problema, walang maayos na pakikitungo ang pamilya. 

ayoko na ho.

Bakit ako ganon magsalita? pasensya pero gusto ko yung makatotoohanan dahil tanggap na ng sarili ko kung ano dapat. 
          
          Hindi na ako yung tulad noon na nangangarap pa, sariling pamilya ko narin mismo ang nag dadown sakin na hindi magiging maganda ang kinabukasan ko.
          
          wala na akong confidence sa sarili, tiwala, lakas ng loob, walang wala na. pagod na pagod dahil ni isa sa miyembro ng pamilya ko wala akong masabihan ng mga nararamdam ko araw araw at mga problema.
          
          

natatakot ako, natatakot ako sa magiging future ko.