gördüğüm her karahindibanın fotoğrafını çektim, malum mevsimin geldiğini de buradan anlamıştım.bir tanesini aldım, üfledim ve uçmasını izledim.canım yansa da yanmasına alıştım, acım biraz hafifledi ve herkes içinde bunu yaşayabilir hale geldim.aynı anda birden fazla acıyla uğraştım,daha güçlü biri oldum ama daha güçlü biri olmak da istemedim.hala kabullenme aşamasında olsam da hayat sanırım böyle bir şey.yine de kimse kanayan yaralarımı görmesin, hissetsin sadece, gözlerimden anlasın ama acımasın.sadece anlasın,bu bile yeter belki.belki de daha fazlasını isterim, insan değil miyim?