DUYURU (ARAF İÇİN)
Şu açıklamayı yapmamak için inanın o kadar uğraştım arka planda o kadar kendimi zorladım ki ama olmadı. Devam edemiyorum. Yazıyorum şu an elbette evet ama paylaşmıyorum hevesim yok oldu sanki. Çok küçük de olsa biz bir aileydik fakat son attığım bölüme o kadar az kişi ulaşabildi ki. Maalesef ben duvara yazıyormuşum gibi hissettim ve inanın bu da çok ama çok üzücü, yıkıcı bir durum. Zaten bölümler on beş günü buluyordu biliyorsunuz hiç detaylıca bahsetmedim ama onun da sebebi şuydu; depremden sonra biz evimizi kaybettik şu an hem ev için evrak işleriyle uğraşıyorm hem yaşamak zorunda olduğumuz evde eşyalarımız üst üste boğuluyor gibi hissediyorum odaklanamiyorum. Bunu şikayet olarak söylemiyorum elhamdülillah bizim sığınabileceğimiz bir ev var. O kadar insan hala çadırda kalıyor ki. Yani sadece size elimden geldiğince dilimin döndüğünce tüm samimiyetile durumumu anlatmaya çalışıyorum. Bu kadar sıkıntının üstüne nefes aldığımız tek yer olan Wattpad de gidince tabii baya çöküşe geçtim. Başta da dediğim gibi evet yeniden yazmaya başladım ama hem şu şartlarda yayınlamak istemiyorum. Hem de çok yavaş yazıyorum bir bölüm atıp sizi tekrar haftalarca bekletmek istemiyorum. Karşınıza çıktığımda arka arkaya bölümleri atmak istiyorum. Taslak olarak en azından arka planda biraz ilerletmek istiyorum hikayeyi. Hepinizi çok seviyorum iyi ki yazdım, iyi ki tanıştık sizinle. Tekrar döndüğümde (bir yere gitmiyorum da yani bölümleri yayınlamaya döndüğümde) umarım yine benimle olursunuz. Unutmayın ki sizin en küçük desteğiniz yorumunuz görüşünüz mesajınız beni dünyalar mutlusu yapıyor. ♥️
