Küçük bir alıntı paylaşayım sizinle bölümden.
“Bir insan hiç nefret etmeden yaşayabilir mi, hep düşünürdüm. Altı yıl önceki yaşımla kanlı bıçaklı baş karakterlere duyamadığım nefreti, birine hissedebilecek kadar yaşayacak mıydım hep düşünürdüm geceleri. Kabuslarımın ete kemiğe bürünüp soluk borumu daralttığı geceleri. Sırf görmemek, sıcağı iliklerimde; bedenimi o yanan evin, arabanın içinde hissetmemek için delicesine kaçtığım geceleri. Şimdi cayır cayır yanan gözlerim bu soğuk havada, bana hiç hissetmediğim bir şeyi hissettirdi. Hayatımda yaşadığım tüm aksilikleri —cehennem ateşinden farksız kaderimi— ona bağlayabilirmişim gibi hissettim o an. Beyaz bir gazlı bezle sarılı avucuna kaydı gözlerim. Parmaklarının ucundaki kızarıklar o kadar belirgin geldi ki anın duygu yoğunluğuyla aramızda on metre kadar olduğunu, beni duyamayacağını umursamadan dudaklarım kıpırdadı belli belirsiz.
‘Suçluluk duygum, acımın önüne geçiyor şimdi. Senin yüzünden. Sadece bunun için bile nefret edebilirim senden.’
Katil sen misin?
Katili sen misin artık asla göremeyeceğim tatlı rüyalarımın?”
