laviiniaden

Yaz depresyonu diye bir gerçek var, uzak durmak gerekiyormuş.

Tam anlamıyla melankoli,
          Hoşça kal Temmuz,
          Merhaba Ağustos...

İnsanlar uyuyor ama şehir hep uyanık

Temmuz'un 19 olmuş farkında değilim... ama dakikalar kalsa da bitmesine unutmadım.
          İyi ki doğdun, İyi ki var oldun, İyi ki yazdım.

Gökyüzü bu gece dokunsan parçalanacak kadar kırılgan duruyor.

Doğruyu söylemek gerekirse bu beni fazlasıyla etkiledi. Eskisi gibi heyecanımı paylaşamanın eksikliğini hissettim. Fakat insan alışıyor. Alıştım. Kitap bitince içime sinince yeniden yüklemek istiyorum. Okunsa da okunmasa da ne olursa olsun onların yeri burası. Burada başladı yolculukları, finali burada yaptım, yıllar burada geçti. Her şeyiyle güzel bir süreçti. Güzel günlerdi.
          Her neyse, bu kadar işte. Burayı günlük gibi kullanmayı, yazmayı, sandığımdan çok özlemişim.

Aynı kalanlar da oldu elbette, gökyüzündeki yıldızım, kitaplarım, kırılma eşiğine gelip hâlâ sağlam duran kalemim, bazı hislerim. Aden. Gerçi o değişseydi kalmazdı ortada bir şey zaten. Süreç 
          düşünmem için çok zaman tanıdı. Kitabı 
          tekrar baştan yazdım, yazıyorum. Bir kez daha en iyi hâline gelmesi ve geliştiğimi hissetmekti amacım. Beklediğimden daha iyi bir iş çıkardım ve bu benim için mükemmel bir his. Tamamen eskisiyle aynı değil ama kendimden beklediğim de buydu. Baştan aynı satırları okuyup düşünüp tekrar yazmak beni ilk yazdığım zamanlara götürüp yüzümde buruk bir gülümseme oluşmasına sebep oluyor.

Sizi gerçekten önemseyen insanlar isteseler yanınızda olurdu. Siz ne yaparsanız yapın. Şimdi baktım da koca iki yıl geçmiş buraya adam akıllı bir şeyler yazmayalı. Eskileri okuyunca duygulanmadım değil. Ben değişmişim, hayatımdakiler değişmiş, yazılarım değişmiş, hislerim değişmiş, kırmışım ve çokça kırılmışım. Mevsimler geçmiş, büyümüşüm.

Üzüldüm mü? Hayır. Hayal kırıklığına uğradım ve bu daha beter. Yalnız olmak problem değil, hiçbir zaman olmadı. Ben sadece ne bileyim gitmezler zannetmiştim. En azından ben o sert kışı yaşarken bir "nasılsın?" Sorusu beklemiştim. Gelmedi. Olsun. O zaman acıtıyordu artık hissetmiyorum. Haklı olduğumu fark ettim, yanıltmadılar beni. Keşke diyecektim dedirtmediler. Zaten umurlarında değilmişim, geç anladım.

Tekrar bir yazın ortasındayız ama değişen çok şey var, ben varım. Kimilerini kaybettiğim kimilerinden vazgeçtiğim sert bir kış geçirdim. Bazıları ruhen bazıları fiziken gitti. Geriye ben kaldım. Her zaman ki gibi. Yeri geldi en yakınım dediklerimle yabancı oldum, yeri geldi kararlarımı sorguladım fakat sebepsiz değildi. Sizi önemseyen insanlar zaten bir şekilde geri dönerdi, acıtan da bu oldu aslında. Kapıyı bir kere yüzlerine kapattım ve bir daha hiç çalmadılar, orada olduğumu bilmelerine rağmen, beklediğimi bilmelerine rağmen. Ben de yapabileceğim en iyi şeyi yaptım, kapıyı kilitledim ve bir daha da kimseden hiçbir şey beklemedim.