nefesim daralır. titrerim. gözlerim parlar, ama insanlar olur, ağlayamam. hâlimi sorduklarında "iyiyim." der, ayna karşısında "iyi değilim ama olacağım." diyip daha büyük bir yalana teslim ederim bütün umutlarımı. sonra bir küfür savurup "iyi falan olmayacağım." diye tıslarım bakışlarım, gözlerimi delip geçerken. nefret ederim. beni bu hâle getiren hayattan nefret ederim, sigarayı bırakmış olmamdan ve kendimden... ama kedileri severim, fazlasıyla. şu aralar ise bacağıma sürtünen bir kediye ihtiyacım var sanki, yalnızlık bu günlerde pek çekilmiyor.
02.38
07.10.2019
