başaramıyorum. ne kadar çabalasam da olmuyor. büyük bir hayal kırıklığı olmaktan nefret ediyorum. o aptal çocuğun sırf beni geçti diye burnunun havaya kalkmasından ve inadına yanıma gelip bana gözükmesinden nefret ediyorum. hocalarımın, ailemin, arkadaşlarımın ve en önemlisi hayalleri olan söz vermiş bulunduğum o içimdeki küçük kıza istediğini verememekten nefret ediyorum. kendi kendimi bitirmekten nefret ediyorum. bunu kimseye rahatça anlatamamaktan nefret ediyorum. anlatsam da bir şey değişmeyecek zaten. tam bir aptalım. kimseyi hak etmiyorum. ne ailemin sevgisini ne de emeklerini. verdikleri onca parayı hak etmiyorum ve onlara asla istediklerini veremeyeceğim. ben gereksiz bir oksijen israfından ibaretken bana hala inanıyorlarmış gibi yapmaları daha sinir bozucu. millet sabahlara kadar ders çalışıyorken ben yerimde saymaktan başka bir şey yapmıyorum. ilerleme kaydetmem gerekirken iyice düşüyorum. cidden, ne yapacağım ben?