Yazmaya 6 yaşımda başladım.
Annemle babam doğum günümde bana pembe derili, önü çıtçıtlı bir günlük almıştı.
(Benim için o zamanlar iPad'ten daha değerliydi, düşün.)
O günlük o kadar kıymetliydi ki,
park mı, misafirlik mi, restoran mı... hiç fark etmez.
Ailecek dışarı çıkıyoruz:
👨‍👩‍👧 "Hazır mıyız?"
👶 Ben: "Günlüğümü alayım geliyorum."
Önce gün içinde ne yaptığımı yazıyordum...
Sonra diş plağımı taktığım dönemleri...
Böbrek kumu düşürdüğüm günleri bile dramatik pasajlarla anlatmışım. Sonra büyüdüm.
Ve günlüklerime duygularımı bırakmaya başladım:
ilk aşk, kalp kırıklıkları, arkadaşlar, ergen krizleri...
Bir ara annemle babamın boşanmasını bile "dram queen" edasıyla yazmışım.
Şimdi okuyunca kendime sarılasım geliyor.
17 yaşıma kadar 6 günlük değiştirdim.
Bitiremedim tabii, klasik ben: enerji yüksek, istikrar düşük.
Sonra lise bitti, üniversite girdi devreye, gezmeler, hedefler, hayat telaşı...
Günlükler rafa kalktı.
Wattpad'le 2013-2014'te tanıştım.
Kötü Çocuk, Çatlasın Düşmanlar, Yabancı falan...
Allah affetsin, her akşam okudum.
Sonra 2016 gibi yine unutmuşum burayı.
Şimdiki aklım olsa o zaman yazar mıydım?
Evet.
Cesaret edemedim mi?
Aynen.
Şu an 26 yaşındayım, yeni anneyim ve sürpriz:
İçimdeki günlük delisi küçük kız geri döndü.
"YAZ" diye bağırıyor.
Ben de yazıyorum.
Şimdi yazdığım hikâye:
❤️‍🔥 "Sen ve Ben"
Yavaş başlayan ama büyüdükçe insanın boğazını düğümleyen bir aşk...
Bir tık soğuk, duvar gibi bir adam...
Duygusal manyak bir kız...
İleride bol aksiyon, bol dram.
Kısaca:
"Yavaş yanar ama tutuşunca söndürmek zor."
Eğer duygunun ortasına mizah serpilen, gerçekçi, yavaş yanan ama sonlarda coşan hikâyeleri seviyorsan...
Hoş geldin.
Koltuk rahat, çay sıcak, dram bol. ☕🔥