Bazen her şey güzel gidiyormuş gibiyken yere çakılıyorum. Hep kendimi olmamışa alıştırmak istiyorum ama içimde bir yerlerde büyüyüp duran umudu da yok edemiyorum. Sonunda yine o umutla yere çakılsam da o kadar güzel hissettiriyor ki... Sabır gerçekten güzel şeyleri getirie mi bana? Yoksa insanların isyan etmemesi için kurulmuş bir oyun mu bu? Lütfen, emeğimin karşılığını alayım. Kendimi kendime kanıtlamaya ihtiyacım var. İyi geceler.