En son mesajımda "yakın zamanda" dedikten sonra iki yıl buraya hiç bakmamam, burada yazdığım ilk kitabın finalini tam iki yıl önce yapmam beni biraz şaşırttı. Açıkçası bu kitabı yazarkenki hayatımı çok hatırlayamıyorum, hatırlamak da istediğimi sanmıyorum. Beni bu kadar uzun süredir gören ve yazdıklarımı okuyan tek platform, hatta tek insanlar olmanız beni garip hissettiriyor. Bu kitabı, Sonsuzun S'si Kısık'ı yazmaya başladığımda hayatımda olan, Ateş karakteriyle kitabımda can verdiğim, hayatımda gördüğüm en iyi kalpli, en anlayışlı, en saygılı ve en harika insan ben bu kitabın ortalarına geldiğimde hayatını kaybetti. Bu sebeple kitabın ortalarından itibaren yazımımda bazı değişiklikler olduysa, bazı yerler güzel değilse affola. Şimdi buraya neredeyse 17 yaşındayken, onun vefat ettiği yaşa gelirken yazmak tarif edemeyeceğim şeyler hissetmeme sebep oluyor. Ama sanırım bu duyguyu en iyi "korku" şeklinde ifade edebilirim. Ateş karakterini oluşturmamı sağladığı için, bu kitaptaki bir çok sözü ilk onun ağzından duyduğum için, bana hep destek olduğu için, beni hayatta tuttuğu için, yanımda olduğu süre boyunca bu dünyayı yaşanabilir kıldığı için, beni şimdi olduğum bu güçlü kız haline getirdiği için, ama en çokta bu kitabı ve bir çok farklı şeyi yazmamı sağlayarak bana kendimi ifade edebileceğim bir yol gösterdiği için ona bir kez daha buradan teşekkür etmek istiyorum. O şimdi yıldızlarda, ayda, yağan yağmurda, temiz karda, sokak kedilerinin gözlerinde, ve en önemlisi benim zihnimde yaşamaya devam edecek. Buraya kadar okuduğunuz için teşekkür ederim. Sanırım yeni bir bölüme başlıyoruz. Hazır mıyız?
